Κοιτώ αριστερά….
.
κανείς… μόνο λίγη βροχή
και μυρωδιές του δάσους
.μα δεν πάω
.
κοιτώ δεξιά…
το μονοπάτι πιο μεγάλο, κελαϊδίσματα παντού
ο ήλιος προσπαθεί να τρυπώσει
μα με ξενίζει το εύκολο του δρόμου…
και δεν θέλω να συναντήσω περαστικούς
.
πίσω δε γυρίζω… κοιτώ εμπρός
διαλέγω να πάω μπροστά… σ’αυτό το μικρό μονοπάτι
να δω που θα με ταξιδέψει…
να ακολουθήσω το αβέβαιο, το άπειρο ίσως και το αδιέξοδο μα…
ποτέ δεν υπάρχει πραγματικό αδιέξοδο!
Ενα καινούργιο σταυροδρόμι εμφανίζεται! Μεγαλύτερο… δεν το κατέχω!
θα περιμένω μέχρι να είμαι έτοιμος για να διαλέξω άλλη μια φορά που θα πάω…
Οι φωτογραφίες είναι απο τον Πευκιά του Ξυλόκαστρου 19-5-2007
Advertisements
αν δεν μπορεις να βρεις απαντηση…
αλλαξε την ερωτηση…
απλα αυτο!
Μου το είπαν έμμεσα κάποτε και το λέω τώρα σε σένα..
Μη φοβηθείς τα άγνωστα μονοπάτια, Αντώνιε:)
ωραίοι οι δρόμοι σου..το εύκολο μάλλον κανείς δε το θέλει..καλησπέρα 🙂
Ε, πάρε μας κι εμάς καμιά φορά μαζί, βρε adonie! Πολύ μονοφαγάς είσαι… Αχχχχχ…….
😉
Καλώς όρισες και πάλι στο κλεινόν άστυ!
ολα οδηγησαν στην απεραντοσυνη της θαλασσας…στους ανοιχτους οριζοντες που σε περιμενουν
Βασιλική
Συνήθως για μια ερώτηση έχω πολλές απαντήσεις…
μερικές φορές και το αντίθετο!
Μαρία
Εχουν πολύ δίκιο αγαπητή.
Τα άγνωστα είναι αυτά που με συγκινούν!
Elafini
Ή δεν το θέλει ή όταν εύκολα το επιλέξει,
εύκολα θα το βαρεθεί…
nicon
Καλως σας βρήκα… όχι όμως για πολύ…
όπως είπαμε έρχεται τρίημερο για μερικούς. 🙂
unamama Αμαλία
σαν μαγνήτης, που ενώ ακούς το παραλήρημα των πουλιών
κάτι σου λέει να φύγεις, να πας να ακούσεις απο κοντά
το κάλεσμα του κύματος, έτσι και οι ανοιχτοί ορίζοντες
είναι εκεί και μας καλούν όλους να ακολουθήσουμε νέες πορείες με καινές σκέψεις…
τυχερος…
εχεις καταφερει το ακατορθωτο για αρκετους…
😉
σταυροδρόμια … εκεί όπου συναντώνται δύο ή περισσότεροι δρόμοι! Η γοητεία τους όλη κρύβεται στα διλήμματα που γεννούν … ακόμη κι αν δεν πάρεις κανένα δρόμο και απλά μείνεις εκεί να κοιτάζεις!
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
Robert Frost
καμμιά φορά θέλει και άγνωστα και ριψοκίνδυνα μονοπάτια να ακολουθούμε!
μην μένεις στάσιμος ο χρόνος είναι εχθρός 😉
καλημέρα σου
Βασιλική
και δεν το έχω καταλάβει;
Στροφή
Έχεις δίκιο αρκεί να μην περιμένεις πολύ και χάσεις χρόνο…
Μαίρη
Δεν θα έβρισκα πιο ταιριαστούς στίχους.
Είναι ακριβώς αυτό που βίωσα!
melomenos
Για να μη σκουριάσουμε 😉
Καλημέρα κι απο μένα.
καλημέρα …
πολλά μονοπάτια
πολλές επιλογές
όπου κι αν βρεθείς , ότι κι αν επιλέξεις,
θα σε γοητεύσει η αναζήτηση του ποθούμενου αγνώστου …προς το άγνωστο λοιπόν το ταξίδι σου.
τι δεν καταλαβες αντωνιε;
την απαντηση σου;
ή το δικο μου σχολιο στην δικη σου απαντηση;
πες μου γιατι και εγω τωρα δεν καταλαβα!
nia…fatale
Μόνο προς το ποθούμενο άγνωστο οι αναζητήσεις μου
Καλώς ήρθες…
Βασιλική
🙂 Απάντησα στο δεύτερο σχόλιό σου…
Επεξηγηματικά: «δεν έχω καταλάβει πόσο τυχερός είμαι και τι έχω καταφέρει»
Ποτε μην αφήνεις το σταυροδρόμι να περιμενει..
H τελευταια φωτο ειναι πααααρα πολυ ομορφη!!!!!:):):)
Μαρία Ν.
Πάντα κάποιος περιμένει… και τελικά το χάνει!
Τετραδιάκι
Δεν φαντάζεσαι πόσο!!!
Mπορω να την παρω? 🙂
Ασφαλώς! και όχι μόνο αυτή!
🙂
Με προσοχή όμως. Τα σταυροδρόμια είναι καμιά φορά επικίνδυνα.
τοτε κοιτα να το καταλαβεις συντομα…
αλλιως θα το χασεις…
και μερικα πραγματα στην ζωη, αν τα χασεις…
δεν τα ξαναβρισκεις…
Queen Elisabeth
Always in aware your Majesty
Βασιλική
Όπως τα προηγούμενα χαμένα, θα προστεθεί κι αυτό σ’εκείνα…
μα ευτυχώς είστε μαζί με κάποιους άλλους τα «ξυπνητήρια» μου και με βοηθάτε! 🙂
Μακάρι να μπορούσα να το ανταποδώσω.
ειναι αδικο εν γνωση σου κατι να πηγαινει στα χαμενα…
και οσο για βοηθεια;
εκ μερους μου τουλαχιστον, καμια…
δεν μπορεις αντωνιε να βοηθησεις κανεναν που δεν το θελει, που δεν το επιτρεπει…
καταλαβες;
εγω λεω απλα αυτα που σκεφτομαι… εσυ τα κανεις δικα σου και τα πας ενα βημα παρακατω…
εσυ βοηθας εσενα…
να ακους…
και να αντιλαμβανεσαι…
δωρα ειναι…
αντε να το σταματησω καλυτερα… γιατι μου βγηκε λιγο μεγαλο σαν σχολιο…
άδικο είναι να σταματάς τον εαυτό σου όταν γράφει… 🙂
Συμφωνώ με όσα γράφεις εκτός του ότι υπάρχουν φορές, που εν γνώση μας επιλέγουμε να «χάσουμε» προκειμένου να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε κάτι μεγαλύτερο.
Οχι λόγω απληστίας όσο λόγω προσδοκιών. Αυτό βέβαια δε σημαίνει οτι πάντα κερδίζουμε.
Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι…
Σταματώ κι εγώ για να μη σας κουράζω! 😉
για τον μονο λογο που θα επελεγα να χασω κατι ειναι για την αγαπη, για την ζωη…
για να κερδισει αυτη…
της αξιζει…
και οσο για την αδικια που μου λες…
αστο…
ειναι φορες που ειναι καλυτερο να σιωπω…