Παγκάκι μιας άλλης εποχής…

Κι εκεί που περπατούσα στο δάσος βλέπω αυτό.
Απο που σε έφεραν πάλι εσένα, αναρωτήθηκα…
Πλησίασα και έμεινα να το κοιτάζω.
Με άφησε να ξεκουραστώ και με γύρισε σε εποχές αλλοτινές… μου μιλούσε, ένοιωθα την παρουσία εκείνων που πέρασαν…
ποιούς οδοιπόρους είχε ξεκουράσει εδώ, τι έλεγαν, τι έβλεπαν, τι σχεδίαζαν για το μέλλον τους, ποιές φωτεινές ή σκοτεινές σκέψεις γέμιζαν την καρδιά τους…
Μα πόση σημασία είχαν πλέον όλα αυτά που ήθελαν, τι απο αυτά μπόρεσαν να κάνουν στη ζωή τους και τι νόημα είχαν! Κι εγώ έχω όνειρα, σχεδιάζω το μέλλον, έχω πολλά θέλω…

Σηκώθηκα να φύγω. Έφυγα… Δεν άντεχα άλλο να σκέφτομαι οτι γίνομαι κι εγώ ένα μέρος απο το παρελθόν του!

Μήπως είχα γίνει;