Ένα απόγευμα…

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους

Από την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Να σας πω τι έκανα το Σαββατοκύριακο που πέρασε; Όλα τα παραπάνω… μόνο που αντί για το τραγούδι του Σερράτ είχα εκείνο των πουλιών, που σαν αρχίζει το σούρουπο μαζεύονται από την άκρη του κόσμου που μπορώ να δω, για να φωλιάσουν στα δέντρα… στα δέντρα που σιγά σιγά σκοτεινιάζουν και παίρνουν το χρώμα που έχουν οι σκέψεις μου.
Δεν είχα το ποίημα του Μπενεντέτι, αλλά τα κύματα της θάλασσας που κάθε ένα από αυτά έκανε τέλεια ομοιοκαταληξία με τα προηγούμενα… εκείνα που τα ήπιε η άμμος!
Και τα αστέρια… ω! τι όμορφα που είστε όταν λείπει η Σελήνη. Αυτή είναι που ανατέλλοντας τα συμμορφώνει να μην είναι πιο λαμπρά από κείνη! Μα τώρα στην απουσία της ξεπροβάλλετε δειλά, δειλά σαν διάσπαρτα διαμάντια στον ουρανό, συγκινούμαι καθώς τα μάτια μου δε χωράνε να σας δουν όλα μαζί.
Όπως λιτά ντυμένος μ’έβλεπε ο ήλιος όλη μέρα, έτσι λιτά υποδέχομαι και τη σκιά του. Καλώς ήρθες νύχτα, σε περίμενα… και τώρα που αφήνομαι… ξεκούρασέ με…