Αλλοιωμένος από το πέρασμα της βροχής, συνεχίζει να υπάρχει, μεταλλαγμένος ίσως, μόνος σίγουρα… Έμεινε για να θυμίζει στα βλέμματα ότι δεν υπήρχαν μόνο βροχερές μέρες.
Ίσως ακόμα να θυμίζει ιστό!
Ίσως μπορέσει να… πιάσει, την στιγμή που φεύγει, ή την ματιά που προσπαθεί να δει πέρα από αυτόν.
Τι κι αν το τοπίο πέρα φαίνεται ήρεμο και γαλήνιο ενώ αυτός θυμίζει ταραχή και έλλειψη!
Ακόμα κι έτσι ανήμπορος, δείχνει τόσο όμορφα… μοναδικός!
Και μας δείχνει το παράδειγμα!
Να προσεύχεσαι πάντοτε γαλήνια, να εργάζεσαι γαλήνια , όπως θα εργαζόσουν αν ζωγράφιζες πάνω στον ιστό μιας αράχνης
Εμμετ Φοξ
Adonios G.K. 
Η γαλήνη ειναι η λύση σε όλα τα προβληματα ..μια ιερή διαδρομή επίλυσης ….αυθεντιας και ιερότητας. Καλημέρα:)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Άψογο 🙂 Την καλημέρα μου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αισθάνθηκα πως βρήκα ένα μεγάλο κομμάτι από τον εαυτό μου μόλις περιδιάβηκα τις σελίδες του ιστολογίου σου. Ένιωσα ότι έχουμε πολλά να πούμε. Ίσως κάνω λάθος, δεν ξέρω. Συγχαρητήρια για το θάρρος της ευαισθησίας σου…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
μου θύμισε κόσμημα…
κόσμημα της φύσης ο ιστός σου Αντώνη…
🙂
καλό σου μεσημέρι
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
LockHeart
Πολύ σωστά το έγραψες!
Η γαλήνη, η απλότητα, είναι η ιερή διαδρομή… και τελικά η λύση!
Καλημέρα και σε σένα
Μαρία
Σε ευχαριστώ… και για την αφιέρωση 😉
Νίκος Δ.
Χαίρομαι για αυτή μας τη «συνάντηση» Νίκο και σε ευχαριστώ για τα πολύ καλά σου λόγια.
Ήδη έχω αρχίσει κι εγώ τις βόλτες μου στο πολύ ενδιαφέρον blog σου.
Με χαροποιεί ιδιαίτερα ότι είσαι απο τη Νίσυρο, ένα νησί που αν και επισκέφθηκα μια μόνο φορά, έμεινε μέσα μου για την ένταση των συναισθημάτων που με γέμισε…
Καλώς όρισες φίλε Νίκο.
Melomenos
Και πόσα άλλα «κοσμήματα» δεν βλέπουμε, που είναι γύρω μας! Καλό μεσημέρι Χάρη.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ζωγράφισες πάλι…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα Άννα 😉 Σ’ευχαριστώ!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ωραίο!!θα περιμένω το επόμενο
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ηello Adonios 😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
λογια δικα μου δεν βρηκα…
ετσι αφηνω αυτο…
ειναι ενα αποσπασμα σπο το ποιημα της κας Δημουλα, Περασα…
Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’όλα. Λίγο απ’όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι,δεν ειμαι λυπημένη.
Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ’αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τα πιο εμπνευσμενα εργα ειναι αυτα της φυσης Το συγκλονιστικο αυτο που τα κανει μοναδικα ειναι ισως η ελλειψη στατικοτητας Εργα σε εξελιξη..Μια φωτογραφια ,δυο λογια ψυχης ,ενα αποσπασμα της Δημουλα , το μοιρασμα ολων αυτων ζωγραφιζει την ψυχη και καθαριζει τη σκεψη.Η αραχνη αραγε επεζησε;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Anisyxos
Καλώς ήρθες ανήσυχε! 🙂
Τετραδιάκι
Καλησπέρα… Που είχες χαθεί;
Βασιλική
Τι όμορφα που είναι τα λόγια αυτά…
Φαντάζουν αντάξια αυτά που έγραψα εγώ!
Πραγματικά πολύ όμορφα Βασιλική.
Nefeli
Όπως είπες Νεφέλη, «έργα σε εξέλιξη».
Όλα ακίνητα κι όλα εν κινήσει!
Η αράχνη; …θα δούμε!
Καλησπέρα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!