Τετραήμερο στην Κόνιτσα

Σάββατο 22 Μαρτίου 3:30 το πρωί η ώρα αναχώρησης για εμένα και τον φίλο Αντρέα. Μια στάση στο Ξυλόκαστρο ενός τετάρτου για να πάρουμε και τον αδελφό μου, μια ακόμα στο Αντίριο για «πρωινό» και το ταξίδι συνέχισε μέχρι τα Γιάννενα… Ο τόπος ονειρεμένος σε όλη τη διαδρομή. Ο ήλιος ανάγκαζε την υγρασία της νύχτας, να γίνει ομίχλη και ο ποταμός έμοιαζε να κοχλάζει! Ο αέρας καθαρός και η μέρα ηλιόλουστη. Στις 9 περάσαμε την όμορφη Κόνιτσα και 17 χλμ. μετά περνούσαμε την πύλη του μοναστηριού που θα μας φιλοξενούσε. Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας στα κελιά, βρεθήκαμε με τους μοναχούς για να μάθουν τα νέα μας κι εμείς τα δικά τους. Πάντοτε οι συζητήσεις οδηγούσαν σε κάτι πνευματικό, κάτι ανώτερο, και μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε με περισσότερη διαύγεια τα βαθύτερα νοήματα που είχαν τα λόγια των μοναχών. Το επόμενο πρωί μετά τη λειτουργία, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε ένα μοναστήρι που είναι μέσα στη χαράδρα του Αωού, μέσα στον εθνικό δρυμό της Πίνδου. Ένα μοναστήρι που έγινε γνωστό από έναν άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που στην περιοχή αυτή, και όχι μόνο, θεωρείται ήδη άγιος… τον γέροντα Παϊσιο! Στο τότε εγκαταλελειμμένο μοναστήρι (Μονή Στομίου) έμεινε για 4 χρόνια πριν πάει στο Άγιο Όρος. Δρόμος δεν υπάρχει για να πάει αυτοκίνητο, οπότε από το παλιό γεφύρι της Κόνιτσας, ξεκινήσαμε πεζοπορία παράλληλα με το όμορφο ποτάμι, για μιάμιση ώρα περίπου. Μια εξουθενωτική πεζοπορία με ανηφόρες και κατηφόρες. Μια διαδρομή που έχουν γραφτεί πολλά για διάφορα που έχουν συμβεί! Φτάνοντας στο Στόμιο εξαντλημένοι από τα τελευταία 250 μέτρα απότομης ανηφόρας, μας υποδέχτηκε ο Παύλος. Καθήσαμε όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι που είχε φτιάξει ο ίδιος ο γέροντας και μιλήσαμε για το πώς είναι η ζωή εκεί αφού μένει μόνος του σε τόσο αντίξοες συνθήκες χωρίς ηλεκτρικό και χωρίς επικοινωνία με τον κόσμο. Μα με την πίστη όλα τα μπορεί ο άνθρωπος! Στη συνέχεια μας πήγε στο κελάκι που είχε ο Γέροντας Παϊσιος. Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη σαν είδα τον μικρό και λιτό εκείνο χώρο με τον πάγκο που είχε για κρεββάτι και τις εικόνες που ο ίδιος είχε διακοσμήσει με κουκουνάρια. Ο ήλιος όμως ήδη άρχισε να κρύβεται στις γύρω βουνοκορφές και δεν άφηνε περιθώρια για να μείνουμε περισσότερο. Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, έχοντας ευχές και ευλογίες από το μοναστήρι! Για το μοναστήρι της μολυβδοσκέπαστης δεν θα γράψω κάτι… Κάθε φορά που προσπαθώ να γράψω αυτά που βιώνω εκεί, νοιώθω να αδικώ όλα εκείνα τα συναισθήματα που έχω μέσα μου… Όμως το Πάσχα πλησιάζει και αν μπορέσω να βρεθώ ξανά εκεί, θα κάνω μια απόπειρα να γράψω για τον θαυματουργό αυτόν τόπο.