Για όλες τις μέρες μιας άχαρης ζωής, ο χρόνος μάς στηρίζει. Έρχεται όμως πάντα η στιγμή που χρειάζεται να τον στηρίξουμε κι εμείς.
Ζούμε με το μέλλον: «αύριο», «αργότερα», «όταν θα τακτοποιηθείς σε μια δουλειά», «όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις».
Αυτές οι συνέπειες είναι θαυμαστές, γιατί τελικά θα πεθάνουμε.
Μα φτάνει η μέρα που ο άνθρωπος διαπιστώνει ή λέει ότι είναι τριάντα χρονών. Eπιβεβαιώνει έτσι τη νιότη του. Την ίδια στιγμή όμως συγκρίνει τον εαυτό του με το χρόνο. Παίρνει θέση σ’αυτόν.
Αναγνωρίζει ότι βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή και παραδέχεται ότι πρέπει να την περάσει.
Ανήκει στο χρόνο και, με τη φρίκη που τον κυριεύει, αναγνωρίζει σ’αυτόν τον χειρότερο εχθρό του.
Το αύριο, ευχόταν το αύριο, όταν όλο του το είναι θα ‘πρεπε να το αρνηθεί.
Αυτή η επανάσταση της σάρκας είναι το παράλογο.
Το πρόβλημα με τον χρόνο είναι ότι ζούμε συνεχώς με το «αύριο» ή με το παρελθόν και ξεχνάμε να ζήσουμε το «τώρα». Πάντα σκεφτόμαστε το τι θα κάνουμε αύριο, σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο, ή αναπολούμε τα παλιά.
Έτσι περνάει η ζωή μας χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία και αξία στο παρόν. Είμαστε όντα που ζούνε οπουδήποτε αλλού εκτός από το σήμερα. (Ακόμα και τώρα που γράφω αυτά σκέφτομαι πως αύριο είναι Παρασκευή επιτέλους, και ακολουθεί Σαββατοκύριακο.)
Μήπως είναι παράλογο να θέλουμε να «παγώσουμε» το χρόνο?
Mary S.
Ο
ι περισσότεροι έτσι λειτουργούμε δυστυχώς.Σημασία έχει η "αφύπνιση" να έρθει νωρίς ώστε να ζούμε το τώρα όσο πιο πολύ μπορούμε.
Η κοινωνία σίγουρα δεν βοηθάει σε αυτό!
Μοναχικό Αστέρι
Μ
όνο παράλογο; Μα και ακατόρθωτο!Μην είσαι τόσο σίγουρος, όλα μπορούν να γίνουν ή ακόμα με τις ψευδαισθήσεις του ο καθένας,είναι ικανός να το κάνει και αυτό…! 😉
Παράλογο ή λογικό?
Μα το ότι μπορεί να γίνει αν έχουμε ψευδαισθήσεις ή μεγάλη φαντασία δεν σημαίνει ότι είναι και κατορθωτό!
Αντικειμενικά είναι ακατόρθωτο να παγώσουμε τον χρόνο.
Τον χρόνο που άλλωστε είναι ανθρώπινο δημιούργημα! 😉
Για αυτό και ρώτησα:παράλογο ή λογικό? :))