Το απόγευμα

Είναι απόγευμα. Κουράστηκα… Δεν έκανα τίποτα από αυτά που ήθελα.
Τόσο λίγος χρόνος! Μακάρι να σκοτείνιαζε πιο γρήγορα! Παραγγέλνω από το ψυγείο μου ένα ice tea. Κάθομαι στο μπαλκόνι και κοιτάζω πέρα, ακούω τον βόμβο της πόλης… από το βάθος του σπιτιού ακούγεται μια αγαπημένη μελωδία.
Ησυχία… Ένα ένα τα φώτα της Αθήνας ξεθαρρεύουν μέχρι εκεί που αρχίζει η σκιά του Υμηττού. Ακρόπολη και Λυκαβηττός παίρνουν σειρά και φωτίζονται για να ομορφύνει κι άλλο η εικόνα που βλέπω.
Μπορείς να φανταστείς;
Έχει μια όμορφη δροσιά τώρα. Νυχτώνει.
Ξεκουράζω τα μάτια μου στο σκοτεινό του ουρανού. Ξαφνικά η κορυφογραμμή του βουνού φωτίζεται.
Μια περίεργη λάβα ξεχύνεται προς… τον ουρανό.
Σχηματίζει το φεγγάρι! Πόσο μεγάλο φαίνεται τώρα που ανατέλλει και τι χρώμα! Κάθομαι και το κοιτώ στη βόλτα του πάνω από την Αθήνα.

Γίνεται όλο και πιο λαμπερό, προσπαθεί να με θαμπώσει και το καταφέρνει. Η μουσική έχει σταματήσει εδώ και ώρα. Ησυχία. Ο χρόνος που περνά με βρίσκει απολιθωμένο να κοιτάζω το βάθος, την πόλη, το σύμπαν. Νομίζεις ότι είμαι βουτηγμένος σε σκέψεις μα κάνεις λάθος. Καμία σκέψη, τίποτα!
Σου έτυχε να μην έχεις σκέψεις;
Να σκέφτεσαι το… τίποτα;