Σκοτεινό μπαλκόνι

Είχα από καιρό σκεφτεί να το κάνω, μα διάλεξα τη χθεσινή νύχτα να το εφαρμόσω. Έκλεισα την τηλεόραση και βγήκα στο μπαλκόνι να μείνω με τις σκέψεις μου. Είναι μια ευχάριστη συνήθεια που έχω όταν είμαι μακριά από την πόλη.
Μου αρέσει να βλέπω τον ουρανό της εξοχής, τα μακρινά φώτα από τα γύρω μικρά χωριά, να ακούω τους ήχους της φύσης και να μυρίζω την υγρασία του αγρού

Στην πόλη όμως ήταν διαφορετικά.
Ο ουρανός όχι τόσο καθαρός φεγγοβολούσε τα φώτα της πόλης και ακουγόταν ένας μακρινός αχός από την κίνηση των αυτοκινήτων. Στο βάθος η Ακρόπολη ολόφωτη να στέκει συγκαταβατικά σε όλα αυτά που γίνονται γύρω της.

Τα γύρω μπαλκόνια από τις πολυκατοικίες μου έδειξαν το πώς έμοιαζε νωρίτερα και το δικό μου. Ένα ασπρογάλανο θαμπό φως που αντανακλά  σε όλα τα σπίτια προδίδει ότι η τηλεόραση είναι ανοιχτή.
Δεν υπήρχε σπίτι που να μην είχε αυτό το φως.
Οι τέντες κατεβασμένες σε όλα τα σπίτια για να προφυλαχθούν…    από τι;

Εδώ και κάμποσο καιρό έχω ανεβάσει την τέντα μέχρι τη μέση, για «σπάσιμο».
Σε ολόκληρη τη γειτονιά το μόνο παράταιρο μπαλκόνι είναι το δικό μου. Όλοι οι άλλοι «ταμπουρωμένοι» στα ιδιωτικά τους «κελιά» νοιώθουν προφυλαγμένοι.
Αποφάσισα λοιπόν να αφήνω τον ήλιο να μπαίνει στο σπίτι κάθε πρωί, την βροχή να ποτίζει τα λουλούδια όταν θα βρέχει και εμένα να μπορώ να βλέπω πιο πολύ ουρανό τις νύχτες όταν θα κάνω παρέα στο σκοτεινό μπαλκόνι…