Η βροχή, ανάμνησή μου

Κάθε που έβρεχε μελαγχολούσα. Πόσο μου αρέσει η βροχή! Μελαγχολείς μόνο όταν έχεις όμορφες αναμνήσεις. Και αυτές οι μικρές σταγόνες δροσιάς στο πρόσωπο συνέχεια μου θυμίζουν, με ποτίζουν, με… ψ(υ)χαλίζουν! Κάθε που έβρεχε χαμογελούσα.  Πώς να εκφράσεις αυτό που νοιώθεις όταν βρέχει σε ένα πράσινο λιβάδι, σε μια θάλασσα, σε μια λίμνη με την ομίχλη να χαϊδεύει τις γύρω κορφές! Γίνεσαι ένα με τη φύση. Ακούς τους ψίθυρους όταν οι σταγόνες συναντούν τα φύλλα, το χορτάρι. Ακούς και διαβάζεις τη βροχή να λέει ένα όνομα συνέχεια. Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ… Σαν σονάτα η μουσική τους χαϊδεύει τα αυτιά σου και όλο το σώμα ταλαντεύεται στους ρυθμούς της κάθε στάλας που πέφτει από τον ουρανό σε έναν αέναο χορό! Της κάθε στάλας που ζει μόνο για αυτή την πτώση, ελπίζοντας πως στο λίγο που θα ζήσει θα συναρπάσει.

Μια πτώση που αν είναι τυχερή δεν θα την ενώσει με τις υπόλοιπες, δεν θα ακουμπήσει στα φύλλα, δεν θα μιλήσει στο χορτάρι,  δεν θα χαθεί στο χώμα, μα θα γίνει δροσιά στο πρόσωπο εκείνου που την περιμένει… να τον ενθουσιάσει, να τον ανθίσει, ίσως να τον μελαγχολήσει, να του πει ήρθα για σένα και ύστερα να χαθεί… με τη ζέστη του να την στείλει ξανά ψηλά, να εξατμιστεί, ενώ εκείνος θα της λέει…    Ευχαριστώ!

Μη λυπάσαι στη βροχή. Είναι μνήμη αυτών που πέρασαν, εκείνων που έγιναν. Μνήμη που δεν σβήνει.

 

Μη μελαγχολείς στη βροχή. Μπορεί να κρύψει εύκολα τα δακρυσμένα μάτια.

 

Αγάπα την ως μέρος της φύσης. Η φύση ποτέ δεν πρόδωσε την καρδιά που την αγάπησε.

 Video: Βροχή μου

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα σ’ αυτή την αγκαλιά στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα μέσα στα χείλια σου εγώ βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς χορεύουν τα παιδιά στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα μέσα στα χείλια σου εγώ βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά τούτο το σώμα που διψά

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες το δρόμο και το νου και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα μέσα στα χείλια σου εγώ βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά τούτο το σώμα που διψά

Advertisements