Η συνεχής μάχη με τον εαυτό, που την τελική έκβαση κανείς δεν ξέρει εκτός από εκείνον που οριστικά αποφασίζει να παραδοθεί.
Μια μάχη εντελώς προσωπική, που ο ρυθμός και η έντασή της μοιάζει με τον χορό των Ιπποτών (Μοντέγοι και Καπουλέτοι) του Prokofiev.
Η μόνη μάχη που κρατά μέχρι το τέλος της ζωή μας…
Adonios G.K. 
Δεν είμαι σίγουρη πως αυτή η μάχη κρατάει μέχρι το τέλος της ζωής μας…
Ίσως κάποια στιγμή έρχεται απλά η αποδοχή και η παράδοση όπως γράφεις…
Υ.Γ: Τέλειο το μουσικό κομμάτι!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εξαρτάται. Για εκείνον που αφήνεται, έρχεται η αποδοχή/παράδοση.
Είναι και εκείνοι που δεν σταματούν τον όποιο αγώνα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!