Η συνεχής μάχη με τον εαυτό, που την τελική έκβαση κανείς δεν ξέρει εκτός από εκείνον που οριστικά αποφασίζει να παραδοθεί.
Μια μάχη εντελώς προσωπική, που ο ρυθμός και η έντασή της μοιάζει με τον χορό των Ιπποτών (Μοντέγοι και Καπουλέτοι) του Prokofiev.
Η μόνη μάχη που κρατά μέχρι το τέλος της ζωή μας…
The URI to TrackBack this entry is: https://adonios.wordpress.com/2016/10/02/%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%ad%cf%83%ce%b1-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%ce%b4%ce%b9%ce%ac%ce%bb%ce%b5%ce%b9%cf%80%cf%84%ce%b7-%ce%bc%ce%ac%cf%87%ce%b7/trackback/
 | Adonios στη Το μέσα… Μια αδιάλειπτη… |
 | Astrofegia στη Το μέσα… Μια αδιάλειπτη… |
| Κοντομηνάς Μιχαήλ Τμ… στη Η ομορφιά ενός ταξιδιού! | |
 | Dx στη Το Μυστικό του… The… |
| Adonios στη Οι σκάρτοι άνθρωποι δεν έχουν… |
Δεν είμαι σίγουρη πως αυτή η μάχη κρατάει μέχρι το τέλος της ζωής μας…
Ίσως κάποια στιγμή έρχεται απλά η αποδοχή και η παράδοση όπως γράφεις…
Υ.Γ: Τέλειο το μουσικό κομμάτι!!!
Εξαρτάται. Για εκείνον που αφήνεται, έρχεται η αποδοχή/παράδοση.
Είναι και εκείνοι που δεν σταματούν τον όποιο αγώνα.