Το μέσα… Μια αδιάλειπτη μάχη!!!

Η συνεχής μάχη με τον εαυτό, που την τελική έκβαση κανείς δεν ξέρει εκτός από εκείνον που οριστικά αποφασίζει να παραδοθεί. 

Μια μάχη εντελώς προσωπική, που ο ρυθμός και η έντασή της μοιάζει με τον χορό των Ιπποτών (Μοντέγοι και Καπουλέτοι) του Prokofiev.

Η μόνη μάχη που κρατά μέχρι το τέλος της ζωή μας…

Υπόγειο

Ο Πάνος ως στρατιώτης ήταν υπεύθυνος για την παραλαβή και διανομή της αλληλογραφίας της μονάδας.
Μια μέρα έπεσε στα χέρια του κάποιο τεύχος του περιοδικού της Νέας Εστίας (τεύχος 1274).
Άνοιξε μια σελίδα στην τύχη και έπεσε πάνω στο «Υπόγειο» της Ρίτας Μπούμη-Παππά.
Έσκισε προσεκτικά το φύλλο και στην επόμενη έξοδο το έδωσε στον Χάρη…  

 

μετά από 2-3 μέρες το είχε μελοποιήσει.

 

Περαστικοί διευθύνουν μια ορχήστρα. Θα τολμούσες;

Μου εστάλη αυτό το βιντεάκι και μου άρεσε πολύ.
Είπα να το μοιραστώ μαζί σας και ίσως να το βρείτε κι εσείς ωραίο και ευχάριστο!
Βέβαια στην ερώτηση αν θα τολμούσα να το κάνω θα πω ΝΑΙ, μιας και έχω τη λόξα για τη κλασική μουσική!

Εσείς;

Ματιές στη Γη

Με μουσική επένδυση το Night Ride Across the Caucasus της  Loreena McKennitt,

αυτό το πολύ όμορφο video μας δείχνει τις ομορφιές του θαυμαστού πλανήτη που ζούμε.

The best music of Spy Game

Μια καταπληκτική μουσική που την έψαχνα για καιρό…
Ίσως ένα θλιβερό μα απαραίτητο ταξίδι στον εαυτό.

Beirut, A War Zone – Harry Gregson Williams

 

Συγκλονιστική μουσική από 10.000 μουσικούς! … και μια απορία.

10,000 Ιάπωνες καλλιτέχνες της κλασικής μουσικής συγκεντρωμένοι σε ένα στάδιο για μια μοναδική μουσική πανδαισία.
Στο πολύ γνωστό κομμάτι από την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν Ode an die Freude (Ωδή στη χαρά) βλέπουμε τη θέληση, την πειθαρχία και την άριστη κατάρτιση που έχουν οι μουσικοί με όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν για τον μαέστρο που διευθύνει 10,000 μουσικούς!
Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό και συγκινητικό αν αναλογιστεί κανείς την προσπάθεια που έκαναν.

Είναι μια 19λεπτη απόλαυση….

Υπάρχει και σε βίντεο των 7 λεπτών για εκείνους που δεν είναι τόσο «φίλοι» με την κλασική μουσική! 😉

 

Η Απορία της Παρασκευής:
Τι δεν μπορείς να φας ΠΟΤΕ για πρωϊνό; 

Ένα υπέροχο ταξίδι

Ένα υπέροχο ταξίδι σε μια πανέμορφη πόλη!
Στιγμιότυπο από την σημερινή καθιερωμένη Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης! 
Μια πανδαισία ήχων και χρωμάτων που ταξιδεύει το νου, τις αισθήσεις και τα θέλω μας, λίγο πιο μακριά… 

Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά 🙂

Η βροχή, ανάμνησή μου

Κάθε που έβρεχε μελαγχολούσα. Πόσο μου αρέσει η βροχή! Μελαγχολείς μόνο όταν έχεις όμορφες αναμνήσεις. Και αυτές οι μικρές σταγόνες δροσιάς στο πρόσωπο συνέχεια μου θυμίζουν, με ποτίζουν, με… ψ(υ)χαλίζουν! Κάθε που έβρεχε χαμογελούσα.  Πώς να εκφράσεις αυτό που νοιώθεις όταν βρέχει σε ένα πράσινο λιβάδι, σε μια θάλασσα, σε μια λίμνη με την ομίχλη να χαϊδεύει τις γύρω κορφές! Γίνεσαι ένα με τη φύση. Ακούς τους ψίθυρους όταν οι σταγόνες συναντούν τα φύλλα, το χορτάρι. Ακούς και διαβάζεις τη βροχή να λέει ένα όνομα συνέχεια. Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ… Σαν σονάτα η μουσική τους χαϊδεύει τα αυτιά σου και όλο το σώμα ταλαντεύεται στους ρυθμούς της κάθε στάλας που πέφτει από τον ουρανό σε έναν αέναο χορό! Της κάθε στάλας που ζει μόνο για αυτή την πτώση, ελπίζοντας πως στο λίγο που θα ζήσει θα συναρπάσει.

Μια πτώση που αν είναι τυχερή δεν θα την ενώσει με τις υπόλοιπες, δεν θα ακουμπήσει στα φύλλα, δεν θα μιλήσει στο χορτάρι,  δεν θα χαθεί στο χώμα, μα θα γίνει δροσιά στο πρόσωπο εκείνου που την περιμένει… να τον ενθουσιάσει, να τον ανθίσει, ίσως να τον μελαγχολήσει, να του πει ήρθα για σένα και ύστερα να χαθεί… με τη ζέστη του να την στείλει ξανά ψηλά, να εξατμιστεί, ενώ εκείνος θα της λέει…    Ευχαριστώ!

Μη λυπάσαι στη βροχή. Είναι μνήμη αυτών που πέρασαν, εκείνων που έγιναν. Μνήμη που δεν σβήνει.

 

Μη μελαγχολείς στη βροχή. Μπορεί να κρύψει εύκολα τα δακρυσμένα μάτια.

 

Αγάπα την ως μέρος της φύσης. Η φύση ποτέ δεν πρόδωσε την καρδιά που την αγάπησε.

 Video: Βροχή μου

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα σ’ αυτή την αγκαλιά στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα μέσα στα χείλια σου εγώ βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς χορεύουν τα παιδιά στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα μέσα στα χείλια σου εγώ βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά τούτο το σώμα που διψά

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες το δρόμο και το νου και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα μέσα στα χείλια σου εγώ βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά τούτο το σώμα που διψά

Να τα πούμε; (Κάλαντα του 1927)

Χρόνια Πολλά!

Ευχές για να είστε όλοι καλά και καλή δύναμη σε ό,τι κάνετε.

Για τον κυρ Μανώλη… (μια ζωή σαν Ζεϊμπέκικο)

Δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω. «Έφυγες» λίγες μέρες πριν γεννηθώ…

Παιδί ήσουν όταν διώχθηκες από τον τόπο σου. Πρόσφυγας.
Ήρθες σε μέρη που αργότερα θα έπρεπε να πολεμήσεις για την ελευθερία.
Όταν το έκανες και γύρισες σε «χαρακτήρισαν……» και έτσι για τα υπόλοιπα χρόνια σου δεν ήταν ποτέ τίποτα εύκολο.
Από μικρό παιδί, ανεπιθύμητος…

Με όσα πέρασες στη ζωή σου, έγινες ήρωας για εκείνους που σε γνώρισαν και για εμάς που ακούσαμε τις διηγήσεις τους.
Τόσα και τόσα τραγούδια μοιάζουν να γράφτηκαν για σένα!
Βαρύ ζεϊμπέκικο η ζωή σου.

Αυτό είναι για σένα παππού!