Στην αλλαγή του χρόνου…

Οφείλω μια συγνώμη στο Θεό για όσα μου χάρισε και δεν τα χάρηκα. Για εκείνα που μου έδωσε και δεν τα πήρα.
Μα και γι αυτά που μου ζήτησε και δεν του έδωσα.
Πάνω από όλα θέλω να κλάψω στην αγκαλιά Του, για όλες εκείνες τις μέρες που δεν έζησα και απλά επιβίωσα.

.
Να πω συγνώμη για όσα σε αγαπώ δεν είπα, σε αγκαλιές που δεν έδωσα, σε πόρτες που έκλεισα, σε τηλέφωνα που δεν σήκωσα, σε μάτια που δεν αντίκρισα, σε φιλιά που δεν σαρκώθηκαν και σε προσευχές που δεν ειπώθηκαν…

.
Τέλος να πω, ότι εάν βρήκες έναν άνθρωπο να σε νιώσει, να σε καταλάβει, να σε αγαπήσει, κράτα τον, κι ας είναι στην άλλη άκρη της γης.
Φτάνει που τον βρήκες….
Δεν θα σου τύχει πολλές φορές στην ζωή.
Και να θυμάσαι, ότι στα δώρα λες ευχαριστώ κι ας μην τα ξετυλίξεις ποτέ..

π.λίβυος 

Αντέχεις;

Φαίνεται να μην υπάρχει προσπάθεια, παρά απογοήτευση και παραίτηση.
Δεν ξέρεις όμως για τον πόλεμο που γίνεται μέσα και έξω… κυρίως μέσα!
Μπορεί να φαντάζεσαι μα δεν μπορείς να ξέρεις… δεν είσαι ακόμα τόσο κοντά! Προσπάθησε να με αντιληφθείς!
Δες τον ουρανό μου!
Αυτό που μοιάζει με βλάβη, με απραξία και αδιαφορία, είναι η ησυχία πριν την καταιγίδα. Μια καταιγίδα που δεν ορίζεται, δεν έχει αφέντη και θα παρασύρει όλους όσους λίγο ή πολύ σχετίζονται αλλά κυρίως εσένα κι εμένα…

Θες ακόμα να γίνεις μέρος αυτής της πορείας;
Αντέχεις να βραχείς, να τσαλακωθείς;
Οι συνέπειες θα είναι λυτρωτικές, εντυπωσιακές και… 

Σου αποκάλυψα το τέλος;  Μόνο ένα μικρό μέρος του.

Μα αλήθεια σου λέω, μπορεί να γίνει και καλύτερο!

Ταξίδια Ημερολογίου

Ένας φίλος μου πολύ καλός, 6 χρόνια πριν μου έδωσε για δώρο αυτό το ημερολόγιο. Ενθουσιάστηκα γιατί είχε τη μορφή βιβλίου και στα φύλλα του κάποιες χαρακτηριστικές φράσεις από βιβλία του Paolo Coelho. Μέχρι σήμερα είχα αρκεστεί στο να χαλάω την ησυχία του ξεφυλλίζοντάς το, κοιτώντας τις σελίδες που μάταια περίμεναν να συμπληρώσω τη μέρα, το μήνα, τη χρονιά που θα έγραφα κι εγώ κάτι δικό μου.
Σήμερα διάβασα για άλλη μια φορά την αφιέρωση που είχε γράψει ο καλός φίλος στην πρώτη σελίδα:
Είναι αφιερωμένο στο υπόλοιπο ταξίδι σου. Στις απόλυτα προσωπικές στιγμές και σκέψεις σου. Στην καταγραφή αυτών. Ώστε να μπορείς μια μέρα να μοιραστείς αυτά που έζησες και σκέφτηκες με κάποιον δικό σου άνθρωπο ή με τον εαυτό σου.

Σου υπόσχομαι οτι θα είναι πολύ ενδιαφέρον το υπόλοιπο.
Ο φίλος σου ……… 17/1/2005

Θα ήθελα να το είχα ήδη γεμίσει με βιώματα, μυρωδιές και χρώματα από όλα αυτά τα χρόνια που τόσα πολλά έγιναν.
Ίσως όμως καλύτερα έτσι. 
Αποφάσισα λοιπόν να ξεκινήσω το ταξίδι αυτό σήμερα, 6 χρόνια μετά από τη μέρα που μου δόθηκε το βιβλίο/ημερολόγιο.
Θα θελήσει να γίνει ένας μόνιμος σύντροφος στα ταξίδια μου. Να χωρέσει αναμνηστικές φωτογραφίες από τα τοπία του μυαλού μου. Ένας Χρονικογράφος. 

Μα δεν ξέρω αν θα του δώσω αυτή τη δυνατότητα!
Σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον αυτή η αντιπαράθεση…

Μη φοβηθείς την αγάπη

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την.
Tα μονοπάτια της ίσως να είναι τραχιά κι απότομα.
Τι είναι εύκολο στην αγάπη;
Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου…
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, ακόμα κι αν η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά.Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και σε σταυρώνει.
Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.

Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει.
Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλή.
Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.

Μη φοβάσαι να αγαπήσεις. Μη φοβάσαι να αγαπηθείς!
Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.

Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς από την ίδια, την ίδια τη γνώση της αγάπης και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης, τότε θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη «γύμνια» σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης.
Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου και θα ζεις νομίζοντας πως το η μετριότητα είναι το όριο…

Μη φοβηθείς τα εμπόδια!

Υπάρχει μια γλυκιά ηρεμία μέσα στη τρικυμία των πάντων γύρω μας.
Είναι η Αγάπη που σε αγκαλιάζει και δεν αφήνει να βυθιστείς.
Την έζησες για λίγο, μη φοβηθείς για το πολύ…

Δίλημμα

Η αναμονή πονάει. Η λησμονιά πονάει.
Αλλά το να μην ξέρεις ποια απόφαση να πάρεις, είναι ο χειρότερος πόνος.
Τι θα διαλέξεις; Την εύκολη ή τη δύσκολη οδό;
Και πώς να ξέρεις ποια είναι η σωστή;

Σε συμπονώ.
Κάνεις το ίδιο κι εσύ αν και δεν μου πρέπει.
Τόσα πολλά που περνούν από το νου! Τι είναι σωστό; Τι όχι;
Αυτό που τώρα φαίνεται λογικό μπορεί να είναι λάθος και το παράλογο να είναι το σωστό. Όποτε αποφασίζουμε ότι εμείς είμαστε κύριοι του εαυτού μας, πονάμε πιο πολύ από τις αποφάσεις μας.
Χρειάζεται να πιστέψεις και να αφεθείς γιατί δεν είσαι εσύ ο Δημιουργός του Σχεδίου αλλά άλλος.
Εκείνος ξέρει.
Θέλει υπομονή για να δεις καθαρά τι σου πρέπει.
Αν δεν το κάνεις, θα πρέπει να πάθεις για να μάθεις… αλλά θα μάθεις.
Μη λυπάσαι!

Ξέρεις ότι ζεις, επειδή μπορείς να πονάς!
Ακόμη και τα χέρια που φτιάχνουν ακάνθινα στεφάνια, είναι καλύτερα απ’ τα χέρια που δε φτιάχνουν τίποτε.
Άλλωστε η ζωή είναι σαν το κρεμμύδι. Βγάζεις κάθε φορά κι από μια φλούδα… και καμιά φορά κλαις…

Το καραβάκι και ο Χαλίλ

 
Έριξα μια ματιά στη βιβλιοθήκη… έψαχνα ένα βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν επειδή μου τον είχες θυμήσει.
Το βιβλίο, ένα μικρό γαλάζιο βιβλίο σα να βλέπεις ακρογιάλι, είχε τον τίτλο «Άμμος και Αφρός»…
Κρυβόταν πίσω από ένα πράσινο ιστιοφόρο. Λεπτεπίλεπτο και πανέμορφο.
Το καραβάκι αυτό είχε ξεκινήσει από τον Βόλο για να με βρει…

Πηγαίνοντας δυτικά, διέσχισε τη Θεσσαλία και στάθηκε κάμποσες μέρες στην Ήπειρο να θαυμάσει τις ομορφιές της και κίνησε πάλι το ταξίδι του νότια για την Αθήνα περνώντας από την Πελοπόννησο…
Τόσο μικρό καραβάκι για ένα τόσο μεγάλο ταξίδι… και όμως άντεξε!
Φορτωμένο με εικόνες και σκέψεις, ήρθε με βρήκε και μου έγινε δώρο για να με πάρει μαζί στα ταξίδια του.
Να με συναρπάσει!

Και τώρα κοιτάζει από ψηλά όλες τις κινήσεις μου. Με εξετάζει…
Ήταν εκεί για να κρύψει το βιβλίο αυτό, το ακρογιάλι.
Ακριβώς όσο χρειάζεται για να μην το βρίσκω…
Μα πώς να κρύψεις τον ήχο της θάλασσας, το κύμα που ρίχνεται με δύναμη μήπως και σ’ ακουμπήσει;

Το βιβλίο ήταν πια στα χέρια μου.
Διάβαζα ήδη μερικά ποιήματα του συγγραφέα όταν κατάλαβα γιατί το καραβάκι δεν ήθελε να το βρω…
Τώρα ήταν πια αργά. Το ταξίδι είχε ξεκινήσει!

Γιατί ο εαυτός, είναι μια θάλασσα απεριόριστη και άμετρη.
Μη λέτε, «Βρήκα την αλήθεια», αλλά να λέτε, «Βρήκα μιαν αλήθεια».
Μη λέτε, «Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής», αλλά να λέτε,
«Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου».
Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ’ όλα τα μονοπάτια.
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι.
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.

Χαλίλ Γκιμπράν

 

Η βροχή, ανάμνησή μου

Κάθε που έβρεχε μελαγχολούσα. Πόσο μου αρέσει η βροχή! Μελαγχολείς μόνο όταν έχεις όμορφες αναμνήσεις. Και αυτές οι μικρές σταγόνες δροσιάς στο πρόσωπο συνέχεια μου θυμίζουν, με ποτίζουν, με… ψ(υ)χαλίζουν! Κάθε που έβρεχε χαμογελούσα.  Πώς να εκφράσεις αυτό που νοιώθεις όταν βρέχει σε ένα πράσινο λιβάδι, σε μια θάλασσα, σε μια λίμνη με την ομίχλη να χαϊδεύει τις γύρω κορφές! Γίνεσαι ένα με τη φύση. Ακούς τους ψίθυρους όταν οι σταγόνες συναντούν τα φύλλα, το χορτάρι. Ακούς και διαβάζεις τη βροχή να λέει ένα όνομα συνέχεια. Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ… Σαν σονάτα η μουσική τους χαϊδεύει τα αυτιά σου και όλο το σώμα ταλαντεύεται στους ρυθμούς της κάθε στάλας που πέφτει από τον ουρανό σε έναν αέναο χορό! Της κάθε στάλας που ζει μόνο για αυτή την πτώση, ελπίζοντας πως στο λίγο που θα ζήσει θα συναρπάσει.

Μια πτώση που αν είναι τυχερή δεν θα την ενώσει με τις υπόλοιπες, δεν θα ακουμπήσει στα φύλλα, δεν θα μιλήσει στο χορτάρι,  δεν θα χαθεί στο χώμα, μα θα γίνει δροσιά στο πρόσωπο εκείνου που την περιμένει… να τον ενθουσιάσει, να τον ανθίσει, ίσως να τον μελαγχολήσει, να του πει ήρθα για σένα και ύστερα να χαθεί… με τη ζέστη του να την στείλει ξανά ψηλά, να εξατμιστεί, ενώ εκείνος θα της λέει…    Ευχαριστώ!

Μη λυπάσαι στη βροχή. Είναι μνήμη αυτών που πέρασαν, εκείνων που έγιναν. Μνήμη που δεν σβήνει.

 

Μη μελαγχολείς στη βροχή. Μπορεί να κρύψει εύκολα τα δακρυσμένα μάτια.

 

Αγάπα την ως μέρος της φύσης. Η φύση ποτέ δεν πρόδωσε την καρδιά που την αγάπησε.

 Video: Βροχή μου

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα σ’ αυτή την αγκαλιά στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα μέσα στα χείλια σου εγώ βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς χορεύουν τα παιδιά στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα μέσα στα χείλια σου εγώ βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά τούτο το σώμα που διψά

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες το δρόμο και το νου και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα μέσα στα χείλια σου εγώ βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά τούτο το σώμα που διψά

Ιδιοτροπίες… μου

Ανάμεσα σε αυτά που συζητούσαμε, το έφερε η κουβέντα και σου είπα πως όσο μεγαλώνει κανείς αποκτά περισσότερες ιδιοτροπίες.
Περισσότερες παραξενιές.
Αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν η επόμενη ερώτησή σου.
«Εσύ;  Τι ιδιοτροπίες έχεις;»  
Και ξαφνικά… Αμηχανία. Σκέφτομαι. Τι παραξενιές έχω; Νομίζω ότι ζω μέσα σε έναν ωκεανό από ιδιοτροπίες και είμαι τόσο εξοικειωμένος με αυτές, που δεν μου φαίνονται πια ότι είναι ιδιοτροπίες!!! Με έβαλες όμως σε σκέψεις και είπα να κάνω μια… καταγραφή, για να δω τι παραξενιές απέκτησα μεγαλώνοντας.
Αν και νομίζω ότι τις ιδιοτροπίες που άλλοι αποκτούν μετά τα 30, εγώ τις είχα ήδη από τα 20! Λοιπόν…

1. Είμαι μυστικοπαθής και κρυψίνους.
   Δεν ανοίγομαι εύκολα και όσο κι αν με διαψεύδει το blog με όσα έχω γράψει κατά καιρούς, παραμένω ένα μυστήριο ακόμα και για ανθρώπους που με γνωρίζουν καιρό. Ας πούμε ότι είμαι υπερπροστατευτικός με ό,τι αφορά εμένα και τις σκέψεις μου!
2. Τα πρωινά δεν θέλω να λέω καλημέρα… πρέπει να περάσει κάμποση ώρα για να ανοίξω κουβέντα.
3. Τώρα αυτό δεν ξέρω αν είναι ιδιοτροπία αλλά είμαι εξοικειωμένος με την μοναχικότητα. Πολλές φορές την επιδιώκω και όλα αυτά τα χρόνια είναι δύο ή τρεις οι φορές που ένοιωσα μοναξιά.
4. Είμαι ισχυρογνώμων. Πώς να μην είμαι αφού έχω πάντα δίκιο; Ε;
5. Θάλασσα. Όσο κι αν λέω ότι είμαι άνθρωπος που του αρέσει το βουνό, βρίσκομαι περισσότερο καιρό κοντά της.
   Καλοκαίρι ή χειμώνας δεν έχει για εμένα διαφορά. Όταν ο καιρός είναι καλός βουτάω χωρίς σκέψη. Ιδιοτροπία; Δε νομίζω! 😉
6. Είμαι οπαδός. Όχι φίλαθλος. Οπαδός. Δεν είμαι αντικειμενικός με τίποτα που αφορά την ομάδα μου και με τα χρόνια γίνομαι χειρότερος… Που θα πάει αυτή η κατάσταση;
7. Προτιμώ εξόδους και εκδρομές με λίγα άτομα και όχι με άλλους δεκαπέντε γιατί συνήθως υπάρχουν δεκαπέντε διαφορετικές γνώμες για το που θα πάμε και τι θα κάνουμε.
8. Στην βροχή μου αρέσει να βρέχομαι αντί να κρατώ ομπρέλα! Δεν είναι παραξενιά. Είναι απόλαυση!
9. Δεν γίνεται με τίποτα να αφήσω να πληρώσει γυναίκα όταν την συνοδεύω εγώ.  ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!  Τι να κάνουμε; Έτσι μεγαλώσαμε…
10. Μπορεί να καταλαβαίνω αμέσως τη λειτουργία ενός καινούργιου μηχανήματος, συσκευής, κινητού, υπολογιστή ή προγράμματος ακόμα και χωρίς manual, αλλά μη μου πεις να βάλω πλυντήριο ρούχων. Δεν μπορώ να το μάθω με τίποτα όσα ιδιαίτερα και να μου κάνεις.
11. Δεν ξέρω να φτιάχνω μόνος μου το αγαπημένο μου φαγητό!
12. Δεν μπορώ να δανειστώ βιβλίο. Θέλω να είναι δικό μου για να το διαβάσω.

Σταματώ εδώ αλλά μη νομίζεις ότι είναι μόνο αυτές!
Κι επειδή μάλλον χαμογέλασες με τις ιδιοτροπίες μου, θα είχε ενδιαφέρον να γράψεις εδώ και τις δικές σου. 

Εσύ λοιπόν που διαβάζεις αυτή τη στιγμή, τι παραξενιές απέκτησες μεγαλώνοντας που δεν τις είχες από παιδί;

Αναβίωση

Είσαι αληθινή ή θα προδώσεις τις σκέψεις μου για σένα;

Στον κύκλο αυτόν που δύσκολα ξεφεύγει κανείς, είμαι εγκλωβισμένος.
Η λύση να μη σε σκέφτομαι δεν είναι λύση για μένα.

Πες μου!

Είσαι αληθινή ή μήπως θα βρεθώ μόνος σε βαθιά νερά;
Νερά που θα με παρασύρουν ξανά μακριά απ΄όλα;

Βυθίζομαι στα συναισθήματα που πλέκεις.

Συναισθήματα γνώριμα μα ξεχασμένα.
Τι προσπαθείς να ανασύρεις;

Δένομαι σιγά σιγά σε άγκυρα βαριά…!!!

Ιούλιος 2010

Θα κατέβεις;

-Θα κατέβεις; Να σε περιμένω;  

Να! Τόσο καιρό περίμενα μέχρι να με πλησιάσεις. Η υπομονή μού
..περισσεύει και ο χρόνος με ευνόησε.
Σταθερά υπομονετικός ήμουν για καιρό πολύ, μα τόσο ανυπόμονος
..δείχνω αυτές τις ώρες… τις λίγες ώρες της απουσίας σου.

-Θα κατέβεις;
-Ίσως για λίγο!

Αυτή η απάντηση και αυτή η μικρή αναμονή μέχρι εκείνο το λίγο, 
...είναι αρκετή για να πλέξω σενάρια, άλλοτε ευνοϊκά και άλλοτε 
..δυσάρεστα και στενόχωρα, που καταβάλλουν τον άρρωστο νου. Γιατί και πώς να ερμηνεύσεις το σκέρτσο;
Ακούραστη χαρμολύπη και περιορισμός με σκέψεις στενές.
Πικρή ζάλη για εκείνο που χάνεται ή κερδίζεται!
Ησυχία… Ώσπου εμφανίζεσαι.
Μεστή παρουσία που διαλύει, εξαφανίζει, κλειδώνει κάθε τι άσχημο 
..και παράταιρο.
Έρχεσαι σαν πανδαισία χρωμάτων, αρωμάτων και ήχων.
Νοερή συνάντηση που γίνεται αληθινή με την παρουσία σου και
..αυτή είναι .η ουσία.
Η σκέψη χάνεται. Πόσο μοιραία μπορεί να είσαι; Πόσο άφθονη και
..χορταστική για έναν άνθρωπο στεγνό και λίγο!

..αποχαιρετισμός και το σκοτάδι έρχεται πάλι…

 

<!–[if gte mso 9]> Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 <![endif]–><!–[if gte mso 9]> <![endif]–> <!–[endif]–>-Θα κατέβεις; Να σε περιμένω;

Τόσο καιρό περίμενα μέχρι να με πλησιάσεις. Η υπομονή μού περισσεύει και ο χρόνος με ευνόησε.
Όσο όμως υπομονετικός ήμουν αυτά τα χρόνια, τόσο ανυπόμονος δείχνω αυτές τις ώρες… τις λίγες ώρες της απουσίας σου.

-Θα κατέβεις;
-Ίσως για λίγο!

Αυτή η απάντηση και αυτή η μικρή αναμονή μέχρι εκείνο το λίγο, είναι αρκετή για να πλέξω σενάρια, άλλοτε ευνοϊκά και άλλοτε δυσάρεστα και στενόχωρα, που καταβάλλουν τον άρρωστο νου.
Χαρμολύπη και περιορισμός με σκέψεις στενές. Μια ζάλη για εκείνο που χάνεται ή κερδίζεται!
Ώσπου εμφανίζεσαι…
Παρουσία που διαλύει, εξαφανίζει, κλειδώνει κάθε τι άσχημο και παράταιρο.
Πανδαισία χρωμάτων, αρωμάτων και ήχων.
Μια συνάντηση που την κάνεις τέλεια μόνο με την παρουσία σου. Αυτή είναι η ουσία.
Πόσο μοιραία μπορεί να είσαι; Πόσο άφθονη και χορταστική για έναν άνθρωπο στεγνό και λίγο!
Αποχαιρετισμός και το σκοτάδι ξανάρχεται…