Στην αλλαγή του χρόνου…

Οφείλω μια συγνώμη στο Θεό για όσα μου χάρισε και δεν τα χάρηκα. Για εκείνα που μου έδωσε και δεν τα πήρα.
Μα και γι αυτά που μου ζήτησε και δεν του έδωσα.
Πάνω από όλα θέλω να κλάψω στην αγκαλιά Του, για όλες εκείνες τις μέρες που δεν έζησα και απλά επιβίωσα.

.
Να πω συγνώμη για όσα σε αγαπώ δεν είπα, σε αγκαλιές που δεν έδωσα, σε πόρτες που έκλεισα, σε τηλέφωνα που δεν σήκωσα, σε μάτια που δεν αντίκρισα, σε φιλιά που δεν σαρκώθηκαν και σε προσευχές που δεν ειπώθηκαν…

.
Τέλος να πω, ότι εάν βρήκες έναν άνθρωπο να σε νιώσει, να σε καταλάβει, να σε αγαπήσει, κράτα τον, κι ας είναι στην άλλη άκρη της γης.
Φτάνει που τον βρήκες….
Δεν θα σου τύχει πολλές φορές στην ζωή.
Και να θυμάσαι, ότι στα δώρα λες ευχαριστώ κι ας μην τα ξετυλίξεις ποτέ..

π.λίβυος 

Το παράλογο και ο Χρόνος. (Μέρος ΙΙΙ)

Για όλες τις μέρες μιας άχαρης ζωής, ο χρόνος μάς στηρίζει. Έρχεται όμως πάντα η στιγμή που χρειάζεται να τον στηρίξουμε κι εμείς.
Ζούμε με το μέλλον: «αύριο», «αργότερα», «όταν θα τακτοποιηθείς σε μια δουλειά», «όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις».
Αυτές οι συνέπειες είναι θαυμαστές, γιατί τελικά θα πεθάνουμε.

Μα φτάνει η μέρα που ο άνθρωπος διαπιστώνει ή λέει ότι είναι τριάντα χρονών. Eπιβεβαιώνει έτσι τη νιότη του. Την ίδια στιγμή όμως συγκρίνει τον εαυτό του με το χρόνο. Παίρνει θέση σ’αυτόν.
Αναγνωρίζει ότι βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή και παραδέχεται ότι πρέπει να την περάσει.
Ανήκει στο χρόνο και, με τη φρίκη που τον κυριεύει, αναγνωρίζει σ’αυτόν τον χειρότερο εχθρό του.
Το αύριο, ευχόταν το αύριο, όταν όλο του το είναι θα ‘πρεπε να το αρνηθεί.
Αυτή η επανάσταση της σάρκας είναι το παράλογο.