Τύψεις

– Εσύ, που έψαχνες ευκαιρία να κάνεις πράξη τα λόγια σου.
Εσύ, που ξεχώριζες το σωστό και το λάθος.
Εσύ, που νοιαζόσουν για τον συνάνθρωπο.
Εσύ, που ήσουν εχθρός της αδικίας και τιμητής της φιλανθρωπίας.
Εσύ, υποστηρικτή των αδυνάτων.
Πού ήσουν  όταν σε χρειάστηκαν, όταν σου ζήτησαν βοήθεια;
Πού ήσουν όταν σου χτύπησαν τη πόρτα;
Πού ήσουν εσύ όταν χρειάστηκε να κάνεις πράξη τα πιστεύω σου;
Πού ήσουν όταν η απόγνωση βύθιζε τον συνάνθρωπό σου;
Πού ήσουν όταν είχε ανάγκη από σένα;
Απουσίαζες!
Και μαζί απουσίαζαν όλα εκείνα που σε κάνουν να είσαι ανθρώπινος.
Ανόητε!
Πίστευες ότι θα μπορούσες όταν η στιγμή ερχόταν… μα η στιγμή ήρθε και δεν σε συγκίνησε το σπάσιμο στη φωνή του.
Ψεύτη!
Σκεπάστηκες με το μαύρο για να μη φαίνεσαι… κρύφτηκες στη σκιά σου!
Δειλέ!
Και τώρα; Τι κι αν σιχαίνεσαι τον εαυτό σου για αυτό που κατάλαβες ότι είσαι!
Ανούσιε!
Είσαι λάθος και το ξέρεις… δεν αντέχεις σε σκέψεις που τόσο εύκολα σου τρυπούν το μυαλό.
Ανεπαρκή!
Ξέχασες ποιος είσαι.
Ποιος είσαι;  Ποιος τελικά είναι όλα αυτά;
– Εγώ