Το Φρούριο

«Σφίγγοντας τα δόντια μέχρι τριγμού, και τα χέρια μέχρι πόνου, χαίρε, διότι ζεις. Χαίρε με τη γαλαζόπετρα του ουρανού και με το ρουμπίνι της ηλιοβασιλέματος. Χαίρε με το μαργαρίτη της βρόχινης σταγόνας, διότι δεν μπορείς αλλιώς. Χαίρε με τη χαρά του πληγωμένου μαχητή, που κείται κάτω.
Αν και η μάχη χάθηκε, η σημαία είναι ψηλά, και το όπλο δεν πετάχτηκε στη λάσπη, και δεν τρέχεις ντροπιασμένος, επειδή δεν έχεις πια πόδια…
Και το μόνο που μένει είναι να πολεμάς μέχρι θανάτου.
Και αν δεν μείνει πια τίποτα, χαίρε με μια άνωθεν χαρά για τον πλησίον σου. Χαίρε με την αγάπη των άλλων, χαίρε με τα γέλια των παιδιών που δεν είναι δικά σου.
Ακόμα και όταν είναι μαύρα σύννεφα παντού χαίρε. Στη βροχή και στη λάσπη χαίρε. Χαίρε και αγαλλιάσου, αψηφώντας το πόνο, διότι το όνομά σου είναι Άνθρωπος!»

 

Το παραπάνω είναι απόσπασμα από την ταινία «Το Φρούριο«.

Μια ταινία αποκάλυψη. Είναι μια δοκιμασία για την ψυχή.
Ταινία για τη θεραπεία των άρρωστων παιδιών και για την ίαση των ενήλικων.

Στον κινηματογράφο πια η έννοια του ήρωα ταυτίζεται με σκληρότητα και μυϊκή δύναμη. Ο ήρωας όμως εδώ είναι αυτός που με τη δύναμη της καρδιάς μπορεί να κάνει το καλό. Εξάλλου υπάρχει τόσο λίγο καλό γύρω μας. Ακόμη δεν ξέρουμε τι είναι η ζωή. Είναι μια περίοδος εργασίας πριν από την αιωνιότητα ή μία απλή βολτούλα από το ένα σημείο στο άλλο;

Τα γυρίσματα διήρκεσαν ένα χρόνο στο μοναστήρι Σβιάτο-Βαζνεσένσκι (Της Αναλήψεως) στα σύνορα με την Ρουμανία.
Τα κεντρικά πρόσωπα είναι: ο ηγούμενος του μοναστηριού (που έγινε ο πατέρας για 29 υιοθετημένα παιδάκια, έχοντας ήδη τρία δικά του, δύο αγόρια και ένα κορίτσι), η αδελφότητα και τα παιδιά από το μοναστηριακό ορφανοτροφείο (150 ορφανά), πολλά από τα οποία είναι βαριά άρρωστα.

Αντέχεις να το δεις;

 

 

Τα ιδανικά ενός νεκρού Ιταλού αναρχικού – Lorenzo Orsetti †18-03-2019

Υπάρχουν ακόμα αυτοί που πεθαίνουν για να ζήσουν σε έναν καλύτερο κόσμο οι συνάνθρωποι τους.

Ο Ιταλός αναρχικός Lorenzo Orsetti σκοτώθηκε τη Δευτέρα (18-03-2019) στο Baghouz της Συρίας όπου μαχόταν με τους Κούρδους κι Άραβες συντρόφους/ισσες του SDF/YPG/YPJ ενάντια στο ISIS, στον τελευταίο θύλακα του που έχει απομείνει. Ακολουθεί η επιστολή που άφησε για να δημοσιευτεί μετά τον θάνατό του:

«Γειά σας.

Αν διαβάζετε αυτή την στιγμή αυτό το μήνυμα είναι σημάδι πως δεν είμαι πια σε αυτόν τον κόσμο. Μην λυπηθείτε παρά μόνον λιγάκι γιατί εμένα δεν με λυπεί· δεν μετανιώνω για τίποτα, είμαι νεκρός επειδή έκανα αυτό που θεωρούσα σωστό, υπερασπιζόμενος τους πιο αδύναμους και παραμένοντας πιστός στις ιδέες μου για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία.
Επομένως, παρόλο που έφυγα νωρίς, η ζωή μου μπορεί να θεωρηθεί μια επιτυχία και είμαι σχεδόν σίγουρος πως έφυγα με το χαμόγελο στα χείλη. Δεν θα μπορούσα να έχω επιθυμήσει κάτι περισσότερο.

Σας εύχομαι το καλύτερο δυνατό και ελπίζω (αν δεν το έχετε ήδη κάνει πράξη) να αποφασίσετε να δώσετε την ζωή σας για τον πλησίον σας, γιατί μόνον έτσι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος.
Μόνον νικώντας τον ατομισμό και τον εγωισμό μέσα μας μπορούμε να κάνουμε την διαφορά.
Οι καιροί είναι δύσκολοι, το ξέρω, αλλά μην αφήνεστε στην παραίτηση, μην εγκαταλείπετε την ελπίδα· ποτέ! ούτε για μια στιγμή.

Ακόμα και τότε που όλα μοιάζουν χαμένα και που οι δυστυχίες που χτυπάνε τους ανθρώπους και τον κόσμο μας μοιάζουν ανυπέρβλητες, ψάξτε να βρείτε τη δύναμη και να την μεταφέρετε και στους συντρόφους σας.

Είναι κυρίως στις πιο σκοτεινές στιγμές που το δικό σας φως είναι χρήσιμο.

Και να θυμάστε πάντα πως «κάθε καταιγίδα ξεκινάει με μια απλή σταγόνα».
Παλέψτε να είστε εσείς εκείνη η σταγόνα.

Σας αγαπώ όλους και ελπίζω τα λόγια μου να βρουν γόνιμο έδαφος σε εσάς.

Serkeftin!
Orso,
Tekoser,

Lorenzo»

Νίτσε: «Η ευφυΐα ενός ανθρώπου μετριέται με τη δόση του χιούμορ που είναι ικανός να χρησιμοποιήσει.»

Η ευφυΐα ενός ανθρώπου μετριέται με τη δόση του χιούμορ που είναι ικανός να χρησιμοποιήσει. – Φ. Νίτσε

Ο Νίτσε μίλησε επανειλημμένα για τη σπουδαιότητα του χιούμορ, το οποίο έβλεπε σαν σανίδα σωτηρίας από τις πίκρες που μας φέρνει η ζωή.
«Ο άνθρωπος σε όλο τον κόσμο υποφέρει τρομερά τόσο που αναγκάσθηκε να επινοήσει το γέλιο».

Κι έφτασε ακόμα και να αμφισβητήσει κάθε διαβεβαίωση που παρουσιαζόταν ενδεδυμένη με υπερβολική σοβαρότητα: «Θα έπρεπε να ονομάζουμε ψεύτικη κάθε αλήθεια που δεν συνοδεύεται τουλάχιστον από ένα χαμόγελο».

Ας δούμε και τα θεραπευτικά οφέλη του γέλιου, όπως διατείνεται η ιατρική:

• Ενεργεί σαν αναισθητικό κατά του πόνου.
• Βελτιώνει το κυκλοφορικό σύστημα και ρυθμίζει την πίεση του αίματος.
• Είναι αεροβική άσκηση: 5 λεπτά γέλιου ισοδυναμούν με 45 λεπτά ελαφριάς άσκησης.
• Αποφορτίζει τα όργανα.
• Ενισχύει τις άμυνες και προλαβαίνει ασθένειες.
• Μειώνει το στρες και την κόπωση.
• Απελευθερώνει ενδορφίνες: ορμόνες της ευτυχίας.
• Προκαλεί μυϊκή χαλάρωση και ευεξία.
• Βοηθάει ώστε τα προβλήματα να απαλύνονται.

Άλλαν Πέρσυ, Νίτσε: 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας
(Εκδόσεις Πατάκη, 2009, σ. 117-118)

 

Το δικό μου συμπληρωματικό σχόλιο, είναι το παρακάτω:

Ένας ανάπηρος μιλάει σε έναν… «ευαίσθητο»

ΕΙΜΑΙ AΝΑΠΗΡΟΣ Ή ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;
ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΠΗΡΟΣ Ή ΕΙΜΑΙ ΑΜΕΑ;

Από τότε που άρχισε η ξέφρενη επίθεση του απελευθερωμένου καπιταλισμού απέναντι στο κοινωνικό κράτος, έκαναν … ρετσινιά κάθε κοινωνική παροχή που έχει κόστος. Τη σύνταξη. Το δημόσιο σχολείο. Το δημόσιο σύστημα υγείας. Ακόμα και την αναπηρία. Αλλά ταυτόχρονα γέμισαν οι σελίδες κι οι οθόνες των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνική δικτύωσης, αλλά και οι αίθουσες των σεμιναρίων κι οι εντολές των σχολικών προϊσταμένων με … «καλοσύνη», ΜΚΟ, εθελοντές, ψυχολογία και ψυχολόγους, «ευαισθησία» και πολύ … κολακεία απέναντι στον ανάπηρο …

«Μη τον λέτε ανάπηρο. Τον κάνετε και νοιώθει πιό άσχημα».
«Μη τον λέτε ανάπηρο. Είναι (κι αυτός) άνθρωπος».
«Μη τον λέτε ανάπηρο. Να τον λέτε ΑΜΕΑ. Ακούγεται πιό καλά».

Και πίσω από την «επίθεση ευαισθησίας» (πάντα από πίσω κρύβεται κάποια ΜΚΟ), κόβουν αναπηρικά επιδόματα, κόβουν ποσοστά αναπηρίας, κόβουν φάρμακα, κλείνουν ειδικά σχολεία, πετούν τους ανάπηρους και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες στον καιάδα της υποτιθέμενης ισότητας και ευαισθησίας. Κι οι εύπιστοι νοικοκύρηδες της μοντέρνας κοινωνίας, είναι στο ποστάρισμα του κάφρου που πάρκαρε σε θέση «ΑΜΕΑ». Και μέχρι εκεί.

Οργανώνουν μια «προπαγάνδα καλοσύνης», που υπερμεγενθύνει την ανάγκη να είναι ο κόσμος ευαίσθητος απέναντι στους ανάπηρους (ΑΜΕΑ), για να κρύψουν πίσω από τις διαβάσεις αναπήρων και τα παρκαρίσματα, το ανάλγητο πρόσωπο του συστήματος που έχει αναγάγει κάθε δραστηριότητα, σε σχέση κόστους – οφέλους. Του συστήματος που αντιμετωπίζει ακόμα και τον ανάπηρο ή τον γέρο, με λογική ανταποδοτικότητας. Του συστήματος που βιάζεται να ξεφορτωθεί και το γέρο και τον ανάπηρο, γιατί είναι κόστος. Αυτός είναι ο χειρότερος και σημαντικότερος ρατσισμός και φασισμός στη ζωή του ανάπηρου. Και στη δική σου, φίλε … νορμάλ.

Δεν είναι άσχετα αυτά. Οι καμπάνιες τύπου «Είναι άνθρωπος. Όχι ανάπηρος», όχι μόνο δεν είναι … ανθρωπιά, αλλά είναι τρεις και τέσσερις φορές προσβολή στον ανάπηρο.

ΠΡΩΤΟ : Υπάρχει κάποιος που αμφισβητεί ότι είμαι άνθρωπος ; Δεν ήξερα ότι θα μάθω αν είμαι άνθρωπος από την ανάρτηση κάθε αφελή που τρώει αμάσητα τα χάπια του συστήματος και ποστάρει χωρίς κριτήριο ό,τι νάναι. Ας μη το κάνω μελό, αλλά η ίδια η αναπηρία, η απόγνωσή της, ο συμβιβασμός μ’ αυτήν, κάνει τον ανάπηρο πιό ανθρώπινο άνθρωπο. Το συζητάμε όμως όλο αυτό, γιατί σαν άνθρωπος έχω κάτι περισσότερο από τους άλλους. Κάτι που δεν κρύβεται και δεν κουκουλώνεται με κολακείες. Τον κόσμο ξεγελούν μ’ αυτά. Όχι τον ανάπηρο. Αυτός ζει (θέλει δε θέλει) τη διαφορετικότητά του. Κι αν κάνει ότι την κρύβει καμιά φορά (υπάρχει κι αυτό), κακό του κεφαλιού του.

ΔΕΥΤΕΡΟ : Πώς έρχεται το «άνθρωπος» σε αντίθεση με την αναπηρική μου ιδιότητα ; Είναι ντροπή να είσαι ανάπηρος; Σκέψου αφελή μου φανταστικέ συνομιλητή : Ανάπηρος θα πει ότι έχω ανάγκη, δικαίωμα κι απαίτηση από συμπληρωματική, επιπρόσθετη κοινωνική πρόνοια κι επιστημονική φροντίδα. Η «καλοσύνη» σου δεν τρώγεται και δε γιατρεύει. Δεν απαλύνει τίποτα. Ο ανάπηρος δε θέλει (ούτε μπορεί) να διασκεδάσει (πόσο μάλλον να ξεχάσει) την αναπηρία. Από σένα θέλει αλληλεγγύη. Θέλει μια κοινωνία αλληλεγγύης. Με την κλασσική έννοια. Η αντιμετώπιση της αναπηρίας είναι ευθύνη του κράτους και του κοινωνικού συστήματος υγείας. Και πρέπει να παλεύουμε μαζί γι’ αυτό.

ΤΡΙΤΟ : Γιατί με λες ΑΜΕΑ ; Τι θα πει «ειδικές ανάγκες»;
Θα πει άλλη μια σούπα σαν αυτές που σε ταΐζουν σ’ όλα. Θα πει ότι αρνείσαι να προσδιορίσεις πολύ συγκεκριμένα τις ανάγκες του ανάπηρου, που είναι περισσότερες και που είναι ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ κι ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ. Ανάγκες που προϋποθέτουν ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΑΠΑΝΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΕΣΟΔΑ. Την καλοσύνη και τον εθελοντισμό βραστά και φάτα. Την ψυχολογική υποστήριξη κάντη μπλάστρι που λένε στα χωριά. Κρατική και κοινωνική επιστημονική θεώρηση θέλει ο ανάπηρος.
Στις αίθουσες της αιμοκάθαρσης π.χ. δε χρειαζόμαστε λουλούδια, μελομακάρονα και τρυφερές κουβέντες συμπάθειας τα Χριστούγεννα. Χρειαζόμαστε γιατρούς και νοσοκόμες όλο το χρόνο. Χρειαζόμαστε αξιόπιστα φίλτρα και φίστουλες, που να μη μας γαμάνε τα χέρια γιατί τα παίρνουν γ’ διαλογής για να είναι φτηνά. Χρειαζόμαστε τα φάρμακα να τα παίρνουμε από το νοσοκομείο και να μη τρέχουμε να τα πάρουμε στον ΕΟΠΥΥ, περιμένοντας ώρες μπροστά στα γκισέ που τα πιο πολλά είναι άδεια, αφού οι υπάλληλοι παίρνουν σύνταξη και δεν αντικαθίστανται ποτέ. Χρειαζόμαστε μονάδες εντατικής θεραπείας και επίσημη προπαγάνδα και υποστήριξη για τις μεταμοσχεύσεις.

ΤΕΤΑΡΤΟ : Είναι αηδιαστική κολακεία. Λέγοντας τέτοιες σαχλαμάρες καθ’ υπαγόρευση των επίσημων ψυχολόγων, νομίζεις ότι εγώ θα πάψω να είμαι ανάπηρος ; Ή ότι θα το ξεχάσω ; Μάλλον κάποιοι προσπαθούν να σε κάνουν χαζό. Μη τσιμπάς όμως.

ΠΕΜΠΤΟ : Πίσω από αυτή τη λογική και προπαγάνδα φίλε, στην έχουνε στημένη κι εσένα. Σου φορτώνουν όλο το βάρος του πρώην κοινωνικού κράτους. Το κόστος του σχολείου του παιδιού σου. Το κόστος του δρόμου που πατάς. Το κόστος της υγείας της οικογένειάς σου. Το κόστος της ασφάλισής σου. Σου φορτώνουνε κι εμάς τους αναπήρους. Είναι λένε δική σου ευθύνη να είσαι καλός κι ανθρώπινος με τα ΑΜΕΑ. Μην περιμένεις λένε από το κράτος. Να δείξεις καλοσύνη, αποδοχή, ένταξη, ισότητα. Φορτωθείτε λοιπόν τον ανάπηρο. Φορτωθείτε και τις τύψεις.
Στο δημοτικό σχολείο της Λυκόβρυσης, η δασκάλα της τάξης ήταν πολύ καλή γυναίκα και καλή δασκάλα. Όλη μέρα δίπλα της το είχε το τυφλό παιδάκι που της το πέταξε το κράτος μέσα στην τάξη της ξαφνικά. Στη φούστα της κρεμότανε το καημένο. Και ; Ήταν αυτή η ένταξη, η αποδοχή κι η καλοσύνη καλή για το ανάπηρο παιδί; Δε υπήρχε ειδικό σχολείο τυφλών. Δεν υπήρχε ειδικός δάσκαλος τυφλών. Δεν υπήρχε βιβλίο με γραφή Μπρέιγ. Οπότε ; Η δασκάλα είναι καλή. Ας το φορτωθεί. Ας κόψει το λαιμό της. Αυτή η ένταξη όμως κι η αποδοχή κι η καλοσύνη, είναι ένας καλοσυνάτος ΚΑΙΑΔΑΣ για το παιδάκι αυτό.

ΟΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΚΟΛΑΚΕΙΑ, «ΚΑΛΟΣΥΝΗ» ΚΙ «ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ». ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΙ ΟΧΙ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ.
ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΝΟΙΑ ΚΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ.

Αν θέλεις λοιπόν να μου συμπαρασταθείς, μη με ξαναπείς ΑΜΕΑ.
Να με λες ΑΝΑΠΗΡΟ.
Εγώ δεν ντρέπομαι που είμαι νεφροπαθής, τυφλός, κωφάλαλος, παράλυτος ή ότι άλλο. Κι έλα μαζί ν’ αγωνιστούμε για κάθε δικαίωμα των αναπήρων, για το κοινωνικό κράτος που χρειαζόμαστε και δικαιούμαστε κι οι δυο. Για την κοινωνία της πραγματικής ισότητας και δικαιοσύνης.

Μάνος Δούκας Ανάπηρος

Υ.Γ. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, κάντε και ότι μπορείτε για την κυκλοφορία των ΑΜΕΑ ή την προτεραιότητά τους στα λεωφορεία, στις ουρές κλπ. Αλλά όχι σκέτο και μόνο αυτό.

Σεβάσου τη ζωή

Σε 3 λεπτά καταλαβαίνεις πολλά…    πριν κρίνεις, μάθε την πλήρη ιστορία!
#RespectLife

My Brother from Indigoview on Vimeo.

 

 

15 αποφθέγματα του Charles Bukowski για ψυχική ανθεκτικότητα

Ο Charles Bukowski (1920-1994) ήταν συγγραφέας και ποιητής και θεωρείται από τους αμφιλεγόμενους καλλιτέχνες του προηγούμενου αιώνα.

Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια με έναν πατέρα που του ασκούσε βία,  με αποτέλεσμα ο  ίδιος ο Bukowski να πει ότι ο πόνος και η κατάθλιψη που βίωσε είναι αυτά που τον ενέπνευσαν να γράφει.
Οι παρακάτω φράσεις του, βοηθούν στο να αναπτύξουμε ανθεκτικότητα, όπως κι εκείνος είχε καταφέρει να κάνει, παρά τις αντιξοότητες που είχε να αντιμετωπίσει.

1. «Μερικοί άνθρωποι δεν τρελαίνονται ποτέ. Πόσο απαίσια πρέπει να είναι η ζωή τους»

2. «Το πρόβλημα με τον κόσμο είναι ότι οι έξυπνοι άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ενώ οι χαζοί άνθρωποι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση»

3. «Οι άνθρωποι χωρίς ηθική συχνά θεωρούν τους εαυτούς τους πιο ελεύθερους, αλλά αυτό που ισχύει περισσότερο είναι πως δεν έχουν την ικανότητα να νοιώσουν ή να αγαπήσουν»

4. «Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι πόσο καλά περπατάς μέσα από τη φωτιά»

5. «Μερικές φορές σηκώνεσαι απ’ το κρεββάτι το πρωί και σκέφτεσαι δεν πρόκειται να τα καταφέρω, αλλά μέσα σου γελάς – επειδή θυμάσαι όλες τις φορές που ένοιωσες έτσι»

6. «Αν χάνεις την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις»

7. «Το πιο απαίσιο δεν είναι ο θάνατος, αλλά οι ζωές που κάνουν οι άνθρωποι ή δεν κάνουν μέχρι τον θάνατό τους»

8. «Βρισκόμαστε εδώ για να γελάμε με τις πιθανότητες και για να ζούμε τη ζωή μας τόσο καλά, που ο θάνατος θα τρέμει στην ιδέα να μας πάρει»

9. «Χρειάζεται να πεθάνουμε κάποιες φορές, πριν μπορέσουμε πραγματικά να ζήσουμε»

10. «Αρχίζεις να σώζεις τον κόσμο, σώζοντας έναν άνθρωπο τη φορά• όλα τα υπόλοιπα είναι πομπώδης ρομαντισμός ή πολιτική»

11. «Όλοι πρόκειται να πεθάνουμε, όλοι, μα τι τσίρκο! Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να μας κάνει να αγαπάμε ο ένας τον άλλο, αλλά δεν ισχύει αυτό. Είμαστε τρομοκρατημένοι και ισοπεδωμένοι από ασήμαντα πράγματα και μας κατατρώει το τίποτα»

12. «Βρες αυτό που αγαπάς και άφησέ το να σε σκοτώσει»

13. «Μήπως γίνεσαι αυτό που πάντα μισούσες;»

14. «Αν έχεις την ικανότητα να αγαπήσεις, αγάπησε τον εαυτό σου πρώτα»

15. «Η ελεύθερη ψυχή είναι σπάνιο πράγμα, αλλά την αναγνωρίζεις, όταν τη βλέπεις. Επειδή βασικά νιώθεις καλά, πολύ καλά όταν είσαι κοντά της ή μαζί της».

Αυτά είναι τα 9 πιο «δυνατά» συμπεράσματα του Χαλίλ Γκιμπράν για τη ζωή!

1. Να είσαι ευγνώμων για τις δύσκολες στιγμές. Σου έδειξαν πόσο δυνατός μπορείς να είσαι.

2. Η καλοσύνη είναι αρετή των δυνατών ανθρώπων.

3. Μπορεί να ξεχνάς εκείνους που σε έκαναν να γελάσεις, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσεις εκείνους που ήταν δίπλα σου στις πιο σκοτεινές στιγμές.

4. Για να καταλάβεις την καρδιά και το μυαλό ενός ανθρώπου, δες τι σε εμπνέει να κάνεις.

5. Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα. Τα βλέπουμε σύμφωνα με το ποιοι είμαστε εμείς.

6. Η αληθινή αγάπη δημιουργείται όταν δυο άνθρωποι βρεθούν κοντά πρώτα στο πνεύμα.

7. Η στάση σου απέναντι στη ζωή, θα καθορίσει και την στάση της ζωής απέναντί σου.

8. Να είσαι ευγνώμων για τα καλά και τα άσχημα στη ζωή σου. Και τα δύο σου δίδαξαν κάτι.

9. Αν προσεύχεσαι όταν βρέχει, θυμήσου να προσευχηθείς και όταν έχει λιακάδα.

Κάθε φράση και μια πραγματικότητα. 
Βρίσκουμε αλήθειες μέσα σε αυτές, βλέπουμε κομμάτια του εαυτού μας και παραινέσεις για το πως θα έπρεπε να σκεφτόμαστε. 
Το σημαντικό όμως είναι να καταλάβουμε τα νοήματα αυτά, να τα εφαρμόσουμε και να μπορέσουμε να τα κάνουμε κτήμα μας για μια καλύτερη ζωή. 

Άλλωστε, εμείς διαλέγουμε τις χαρές και τις λύπες μας πολύ πριν τις ζήσουμε…!!!

Το μέσα… Μια αδιάλειπτη μάχη!!!

Η συνεχής μάχη με τον εαυτό, που την τελική έκβαση κανείς δεν ξέρει εκτός από εκείνον που οριστικά αποφασίζει να παραδοθεί. 

Μια μάχη εντελώς προσωπική, που ο ρυθμός και η έντασή της μοιάζει με τον χορό των Ιπποτών (Μοντέγοι και Καπουλέτοι) του Prokofiev.

Η μόνη μάχη που κρατά μέχρι το τέλος της ζωή μας…

Εάν ο Έλγιν ήταν…

 

 

 

 

 

 

 

http://odeg.gr/

Οι σκάρτοι άνθρωποι δεν έχουν θέση στη ζωή σου

 Της Στεύης Τσούτση

Σε τούτη τη ζωή, την τόσο μικρή μα και τόσο μεγάλη συνάμα, θα γνωρίσεις πολλούς ανθρώπους.
Άλλους καλούς, άλλους κακούς.
Θα γνωρίσεις ταπεινούς και μεγαλόστομους.
Θα γνωρίσεις εκείνους που θα σε φθονήσουν, θα σε υποτιμήσουν, θα σε συκοφαντήσουν.
Όχι επειδή απαραίτητα τους έκανες κάτι κακό.
Απλά επειδή μπορούν και θέλουν να το κάνουν.
Θα γνωρίσεις κι αυτούς που θα ανοίξουν την καρδιά τους να σε βάλουν δίχως όρους μέσα.

Μόνο και μόνο γιατί εκτίμησαν αυτό που είσαι.
Είδαν μέσα σου κάτι παραπάνω από αυτό που σου δείχνει ο καθρέφτης. Είδαν πράγματα για τα οποία μέχρι κι εσύ ο ίδιος αμφέβαλλες.
Βλέπεις, είναι η συναναστροφή με τους «άλλους», εκείνους που ορέγονται καρέκλες, σχέσεις και ζωές, που σε κάνει πολλές φορές να αμφιβάλλεις.
Γιατί το κουκούλι που φτιάχνουν με τα ψέματα τους, έχει τόση μαεστρία, που σε κάνει μες την κίβδηλη τελειότητά του να φοβάσαι τα ψέματα για αλήθεια.

Θα έρθουν στιγμές, άνθρωπε, που θα καταπατηθείς.
Θα έρθουν στιγμές που θα κοιτάς με δυσπιστία κάθε άνθρωπο που σε πλησιάζει, από το φόβο μιας ακόμη πισώπλατης μαχαιριάς.

Θα έρθουν πολλές φορές ντυμένοι φίλοι οι εχθροί σου.
Και θα πληγωθείς.
Και θα αμφιβάλλεις για σένα. Θα αμφιβάλλεις για τη ζωή.
Μη με ρωτάς πως ξεχωρίζει κανείς τους ανθρώπους.
Μη με ρωτάς πως βρίσκει ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι σκάρτοι.

Δεν είναι μανάβικο η ζωή, να διαλέγεις τα φρούτα.
Κι είναι φορές που τα φαινόμενα απατούν.
Έτσι, ένα ωραίο, ζουμερό οπωρικό μπορεί να κρύβει μέσα του βρώμα και σαπίλα.

Και μυρίζει άσχημα η σαπίλα των ανθρώπων.
Σου σφίγγει την καρδιά, σου κόβει την ανάσα.
Και δακρύζεις. Και κλαις.
Άλλοτε από θυμό κι άλλοτε από απογοήτευση.
Γιατί εσύ τον κόσμο αυτό τον θέλησες αλλιώς. Και τη ζωή σου τη ζήτησες γεμάτη ανθρώπους όπως πρέπει.
Μήτε με πτυχία και περγαμηνές. Μήτε με ομορφιά και προίκες.
Θέλησες ανθρώπους σωστούς, ειλικρινείς και ταπεινούς.
Κι ευγνώμονες. Όπως παλεύεις να είσαι εσύ.

Θυμώνεις, το ξέρω. Είναι φορές που σε πνίγει η αδικία.
Σε πνίγει που δεν έχεις το βήμα να απαντήσεις στις συκοφαντίες, να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, να λύσεις ενδεχόμενες παρεξηγήσεις.

Μη φαρμακώνεσαι. Δεν αξίζει.
Καλύτερα από όλους πρέπει να ξέρεις εσύ τι αξίζεις.
Να στέκεις στον καθρέφτη και να κάνεις την αυτοκριτική σου.
Κι αν είσαι λάθος να μαστιγώνεσαι.
Αν δεν είσαι, να διαγράφεις. Δε θέλεις σκάρτους ανθρώπους κοντά σου.
Τους θες μακριά και με όποιον τρόπο κι αν έφυγαν καλώς καμωμένο.

Όλα για καλό, πάντα για καλό.
Εσύ απλά φρόντισε να είσαι σωστός. Όπως σου υπαγορεύει το μέσα σου.
Και φρόντισε τον εαυτό σου.
Αν δεν μπορείς να τον προστατεύσεις από τους κακούς, που ούτως ή άλλως θα βγουν στο δρόμο σου, μάθε τουλάχιστον να τον γιατρεύεις από την επίδρασή τους.
Γιάτρεψε τον από διχόνοιες, υποκρισίες και ψέματα. Γιάτρεψε τον από πληγές και δάκρυα.

Και σιγά σιγά, μάθε τον να αναγνωρίζει.
Και να φυλάγεται.
Αλλά όσες ασχήμιες κι αν βρεθούν στο δρόμο, όσο κι αν κλονιστεί η πίστη σου στον άνθρωπο, φύλαξέ μέσα σου την ελπίδα πως το αύριο, θα έχει μόνο καλοσύνη κι ανθρωπιά.

Γιατί αν χάσεις την ελπίδα, είσαι απλά κι εσύ χαμένος…
Να το θυμάσαι…

Πηγή