Μια αλατένια κούκλα, ταξίδεψε χιλιάδες μίλια μέχρι που σταμάτησε στην άκρη της θάλασσας. Είχε μαγευτεί από την υγρή κινούμενη μάζα που δεν έμοιαζε με τίποτα από όλα όσα είχε δει ως τότε.
«Τι είσαι;» ρώτησε η αλατένια κούκλα.
«Έλα μέσα και δες μόνη σου» απάντησε η θάλασσα με ένα χαμόγελο.
Έτσι, η αλατένια κούκλα προχώρησε τσαλαπατώντας προς τα μέσα. Όσο πιο βαθιά προχωρούσε τόσο περισσότερο διαλυόταν, μέχρι που έμεινε ένα μικρό κομματάκι από αυτή.
Πριν διαλυθεί και το τελευταίο μέρος της η κούκλα αναφώνησε με θαυμασμό.
«Τώρα ξέρω τι είμαι εγώ«
Adonios G.K. 
θάλασσα πλανεύτρα ….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
όταν ο διάολος αποφασίσει
να σε τραβήξει προς την καταστροφή σου
δεν σε ωθεί πρός αυτή αλλά σε έλκει!!!
καλημέρα σου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
θαλασσοκουβέντα να είναι, και ότι να’ ναι!!!
μπράβο βρε!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αχ, παρασύρθηκε η έρμη, κάηκε και με τούτον τον καύσωνα και τώρα κατέληξε εις το ….εξ’ ού συνετέθη
Ηθικόν δίδαγμα: Να μην παρασυρόμεθα
Γλαρένιες αγκαλιές
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τρελοφαντασμένη
«Θάλασσα πλανεύτρα, της καρδιάς μου κλέφτρα» 🙂
Melomenos
Μέσα στα τεχνάσματά του είναι σίγουρα και η περιέργεια!
Καλημέρα
kat.
Γέλασα με το σχόλιό σου:D
Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται ε; 🙂
Aspastos
Σωστό το δίδαγμα, μα…
Αν δεν πάμε λίγο «παραπέρα», πως θα «μάθουμε» το παραπάνω;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
μια μικρη κουκιδα οπως ολοι μας!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Χώμα είμαστε. Και φως. Μας διαλύει η αλήθεια, μας λιώνει η πλανεύτρα γυναίκα, μας κονιορτοποιεί ο έρωτας. Στο τέλος μένει μόνο φως. Μια λάμψη. Ενα φωτάκι που μας σημαδεύει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
υπέροχο….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
αν ειναι η θαλασσα ο ερωτας, τοτε αξιζει να εισαι μια αλατενια κουκλα που χανεται μεσα της… 😀
Πολυ ομορφο!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολλες φορες με δυο τρεις κουβέντες γραφουμε τα πιο
απιστευτα πράγματα..
Και αυτο σημερα το θεωρω απιστευτα ομορφο..
Και ως κείμενο , και ως τιτλο και μονο , και ως φωτογραφια..
Καλημερα Αντώνη. Να σαι καλά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ελενα
σχεδόν τα πάντα, σχεδόν τίποτα.
Βασίλης
Ωραία το είπες. Χώμα και φως…
Πολλά μας αλλοιώνουν, μα είτε αδύναμο, είτε ισχυρό το φωτάκι παραμένει μέσα μας. Καλημέρα
FouliAnna
Καλημέρα σου. Όμορφα το περιέγραψες.
Μέσα στον έρωτα όλοι λειώνουμε!
Μαρία Νικολάου
Χαίρομαι που ένα κείμενο μπορεί να προκαλεί τη σκέψη.
Μαρία σ’ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Καλημέρα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
μαλιστα, δηλαδη για να μαθεις πρεπει να διαλυθεις…
αστο…
αν και το επαθα…
καλυτερα να μην μαθαινα ποτε…
καλυτερα…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
δεν μπορεις να ανακλυψεις νεους οριζοντες αν δεν εχεις το θαρρος και το κουραγιο να εγκαταληψεις εστω και για λιγο την ηρεμια της ακτης.. ετσι ειναι.. -και γιατι να μην ειναι εξαλλου..- ειτε στο τελος πληγωθεις, ειτε στο τελος χαρεις
ανταποδιδοντας την επισκεψη σου, μου αρεσε το ποστακι αυτο που διαβασα και αφησα και γω αυτο που μου ηρθε στο μυαλο..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Βασιλική
Είναι κι αυτός ένας τρόπος να φτάσεις κάπου!
Ελπίζω όχι σε αδιέξοδο!
leila
Καλώς ήρθες.
Συμφωνώ μαζί σου leila. Το περισσότερο που όλοι θέλουμε, δεν κερδίζεται με την στασιμότητα.
Σ’ευχαριστώ για την επίσκεψη. Θα ανταποδίδω κι εγώ στο ενδιαφέρον blog που έχεις.
νιάου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Με το σβήσιμο του Εγώ ανακαλύπτεις τον εαυτό σου…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το έγραψες έτσι όπως ακριβώς είναι!
Η προσωπική «αλλοίωση» εμφανίζει το πραγματικό που έχουμε μέσα μας.
Καλημέρα Peggy
Μου αρέσει!Μου αρέσει!