Ο παράλογος άνθρωπος (Μέρος IV)

«Το πεδίο μου είναι ο χρόνος», λέει ο Γκαίτε. Να λοιπόν μια παράλογη φράση. Τι είναι πράγματι ο παράλογος άνθρωπος; Αυτός που, χωρίς ν’αρνείται το αιώνιο, δεν κάνει τίποτα γι’αυτό.
Όχι πως η νοσταλγία του είναι ξένη.
Μα προτιμά το κουράγιο του και το συλλογισμό του. Το ένα του μαθαίνει να ζει οριστικά και αμετάκλητα και ν’αρκείται σε ό,τι έχει, το άλλο τον ενημερώνει για τα όριά του.
Σίγουρος για την ελευθερία του που έχει ένα τέλος, για τη δίχως μέλλον επανάστασή του και τη φθαρτή του συνείδηση, συνεχίζει την περιπέτειά του όσο διαρκεί η ζωή του.
Εδώ είναι το πεδίο του, εδώ είναι η δράση του που δεν αφήνει σε καμιά κρίση εκτός από τη δική του.
Μια πιο γεμάτη ζωή δεν σημαίνει γι’αυτόν μια άλλη ζωή.

Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσουμε για ηθική. Μια μόνο ηθική μπορεί να παραδεχτεί ο παράλογος άνθρωπος, την ηθική που είναι ένα με το Θεό: εκείνη που υπαγορεύεται. Όμως ο παράλογος άνθρωπος ζει μακριά από τον Θεό.
Όσο για τις άλλες ηθικές ο παράλογος άνθρωπος βρίσκει μονάχα δικαιολογίες και δεν έχει τίποτα να δικαιολογήσει.

Ακόμα και η λογική λοιπόν, με τον δικό της τρόπο, μου λέει ότι ο κόσμος είναι παράλογος. Το αντίθετό της, που είναι η τυφλή λογική, μπορεί να ισχυρίζεται ότι τα πάντα είναι σαφή!

Η μόνη πραγματική διέξοδος, βρίσκεται ακριβώς εκεί όπου δεν υπάρχει διέξοδος για την ανθρώπινη κρίση. Διαφορετικά, ποια η ανάγκη του Θεού;
Στρεφόμαστε στο Θεό για να επιτύχουμε το αδύνατο.
Όσο για το δυνατό, οι άνθρωποι αρκούν.