Πάει πολύς καιρός από τότε που με συνεπήρε μια ταινία. Βρίσκοντας μια απόλυτη ταύτιση του εαυτού μου με τις σκέψεις και τη νοοτροπία του πρωταγωνιστή ήθελα να είμαι εγώ στη θέση του! Βέβαια αυτό έχει συμβεί παλιότερα και με άλλες ταινίες αλλά όχι στον ίδιο βαθμό. Στην πραγματικότητα αυτή η ταινία απλά δεν ήθελα να τελειώσει…
Αναφέρομαι στην ταινία του Woody Allen – Midnight Paris.
Χωρίς να είμαι fan του Παρισιού ο σκηνοθέτης καταφέρνει, στο πρώτο κιόλας δίλεπτο της ταινίας, να σε κάνει να θες να το δεις από κοντά.
Κάνει μια πρώτης τάξεως «ξενάγηση» στην όμορφη πόλη όχι με τη τουριστική ματιά αλλά προσπαθώντας να σε κάνει μέρος της καθημερινότητάς της, βλέποντας ένα μέρος της ψυχής της πόλης.
Όσο η πλοκή της ταινίας προχωρά, αρχίζεις να νοιώθεις μέρος αυτού που βιώνει ο πρωταγωνιστής. Και δεν θες να τελειώσει. Τουλάχιστον όσον αφορά εμένα. Η ταύτιση στην οποία αναφέρομαι έχει να κάνει περισσότερο με τη νοοτροπία, τα θέλω και την ψυχοσύνθεση και όχι βέβαια με την προσωπική του ζωή!!!
Για εκείνον που έχει «γνωρίσει» τον Woody Allen και από άλλες του ταινίες, καταλαβαίνει αμέσως ότι ουσιαστικά καταγράφει τις ανησυχίες, τις επιδιώξεις και τα θέλω του ιδίου. Ασφαλώς και δεν απουσιάζει το έξυπνο χιούμορ, η αναγκαία για τον σκηνοθέτη αναφορά στον θάνατο καθώς και η αναμενόμενη ανατροπή στην πλοκή την οποία δέχεσαι με ανακούφιση!
Στους φίλους και τις φίλες που συμμερίζονται ή έχουν παρόμοιες σκέψεις και ευαισθησίες προτείνω να δουν την ταινία… εγώ θα το ξανακάνω!
Adonios G.K. 